Vorig seizoen hadden ze bij vierdeklasser DVO’60 misschien nog het ‘geluk’ dat de club door het wegvallen van teams uit de competitie niet kon degraderen, maar dit jaar telt die verzachtende omstandigheid niet. En dus staat de druk er eigenlijk al meteen op. Weet ook Sander van Noordenne. “We moeten bij die bovenste zes eindigen.”
De start zorgt in Roosendaal dan ook niet meteen voor lachende gezichten, is de 26-jarige Van Noordenne eerlijk. “Er zat zeker meer in, ondanks al die blessures.” Iets waar de rechtsback de laatste jaren een aardig woordje over mee kan praten. “Ik heb botsplinters in mijn enkel, dus heb afgelopen seizoen ook maar de helft meegedaan. Rechts is nu geopereerd, links moet in de winterstop nog. Dan lig ik er opnieuw zes weken uit.”
Vastigheid
Vaak dus vanaf de kant, zag Van Noordenne in de voorbije competitie, hoe zijn ploeg een wisselvallig seizoen draaide. “In de eerste seizoenshelft, kregen we maar tien goals tegen. Toen stonden we vierde… Uiteindelijk werden we zevende. Door alle blessures, hielden we weinig spelers over. Soms speelden we met de complete verdediging van het tweede. Degraderen kon niet, omdat er al teams uit onze vierde klasse waren gestapt.” Maar goed ook, want de Roosendaler draagt DVO’60 een meer dan warm hart toe. “Ik ben als tweedejaars E hier begonnen. En nooit ergens anders gespeeld. Mijn broertjes zijn nog naar SC Gastel geweest, maar ik niet. Zij wilden hogerop, ik zat hier prima.” En nog steeds. “Als ik de club op loop, je kent het hele bestuur en de helft van de mensen. Ik ben jeugdtrainer geweest, scheidsrechter. Tegenwoordig ben ik betrokken bij de activiteitencommissie. Het is meer dan voetbal. Het zijn vrienden en het draait toch om de gezelligheid vooral.” Maar gezellig is het natuurlijk eigenlijk alleen, als je niet degradeert. “Van de twaalf, gaan er zes teams naar die vijfde klasse. Dus we moeten écht bij die bovenste zes eindigen.” Een goede start is daarbij van belang, alleen is dat tot op heden nog niet helemaal gelukt. “We zijn nog niet echt minder geweest dan de tegenstanders, maar lopen tegen kleine pijntjes aan. Daardoor speel je vaak in verschillende opstellingen.” Want met al zijn ervaring, weet Van Noordenne inmiddels wat er momenteel ontbreekt: “Meer vastigheid en stabiliteit. Dat gaan we nodig hebben.”
Familieportret
Wellicht wel binnen de familie. Want Sander is niet de enige ‘Van Noordenne’ binnen de selectie van DVO’60. “Rens, mijn jongste broertje zit nu ook weer bij ons in het team. Matthijs is juist gestopt, die had last van springschenen.” Het leverde in het verleden, een fraai ‘familieportret’ op. “We hebben een keer een wedstrijd gespeeld, stonden we rechtsback, linksback en centraal. Dat was wel heel bijzonder.” Toch lijken de drie broertjes niet veel op elkaar, vertelt Sander. “Ik ben wel echt een rechtsback. Voetballen is niet mijn sterkste kwaliteit, moet het vooral hebben van fysiek en hard werken. De tegenstander niet te veel aan de bal laten komen. Wel een slimme loper.” Hoe gaat dat onderling? “Eigenlijk nooit ruzie, alleen maar gezellig. Ook thuis gaat het niet al te veel over de voetbal. Dat laten we op de club.” Als zijn enkels het toelaten, doet Van Noordenne dat voorlopig ook nog wel even. “Dan blijf ik het lekker doen, als het leuk blijft. Anders ga ik in een lager elftal spelen, of andere dingen doen voor de vereniging.” Precies zoals hij nu, als lid van de activiteitencommissie, eigenlijk ook al doet. “Ik kan moeilijk ‘nee’ zeggen. Vroeger heb ik ook het CIOS gedaan, dus fluiten of training geven, vond ik heel leuk om te doen.” Vooral dat laatste, ging hem goed af. “We begonnen in de vijfde klasse, uiteindelijk heb ik die jongens afgezet in de tweede klasse.” En dus heeft Van Noordenne eigenlijk stiekem nog één droom. “Een paar jongens die ik in de D’tjes en C’tjes training heb gegeven, zitten nu ook bij mij. Het zou leuk zijn als we een keer samen zouden spelen. Dus ik moet nog even doorgaan!”
Klik op DVO’60 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op DVO’60 voor meer informatie over de club.
