De broers Fred (57) en Ron (59) Quint zijn onlosmakelijk verbonden met voetbalclub VV Lekvogels. Wat begon op het veld, waar ze samen het middenveld vormden, groeide uit tot een levenslange betrokkenheid bij de vereniging. In hun sportieve hoogtijdagen beleefden ze mooie successen. Tegenwoordig doen ze dat vanuit een andere rol: als bestuursleden van De Vrienden van Lekvogels, een vereniging die de club financieel ondersteunt. Hun inzet reikt verder dan alleen het voetbal: van een trainingskamp voor de selectie tot het realiseren van een veilige speelplaats voor de jongste jeugd. Voor Fred en Ron draait het allemaal om de maatschappelijke bijdrage en de toekomst van Lekvogels.
“Fredje was beter,” blikt broer Ron terug. Ooit stonden de twee broers samen op het voetbalveld. Sterker nog, ze speelden samen op het middenveld van het 1e elftal. Ron: “Fred en ik stonden op zes en acht. Af en toe moest ik Fred even op zijn plek zetten als hij bijvoorbeeld niet meeliep.” Fred: “Ron was meer van de vuile meters maken en zorgde voor de balans. Ik was wat technischer, denk ik, en de speelverdeler. Ik herinner me dat er wel een tegenstander was die een gemene overtreding tegen mij maakte. Ron zei dan: ‘Fred, niets doen hoor, hij is van mij, dat los ik wel op.'” De twee broers moeten lachen. Inmiddels staan ze niet meer op het veld. Af en toe missen ze het voetbal.
In 1985 gingen de broers beiden in het eerste elftal spelen. Fred: “Ik kwam laatst een foto tegen van die nieuwe lichting. We hadden best een aardig team. We gingen eerst via de nacompetitie vanuit de onderbond van de 1e klasse naar de hoofdklasse en daarna werden we in het seizoen 1990/1991 kampioen en promoveerden we naar de vierde klasse van de KNVB. Dat niveau is nu vergelijkbaar met de tweede klasse, denk ik. Toen heeft onze vader, Rocus, samen met een aantal andere supporters de Vrienden van Lekvogels opgericht, die het initiatief hebben genomen om een tribune te bouwen. Dat was erg mooi. Uiteindelijk is Ron op zijn 27e gestopt vanwege een hernia. Ik stopte op mijn 33e, omdat ik slechte knieën had.”
Nu zitten de twee broers beiden in het bestuur van De Vrienden van Lekvogels, een aparte vereniging die de club ondersteunt. Ron is penningmeester en Fred is secretaris. Ron vertelt: “De Vrienden van Lekvogels is een aparte vereniging. We hebben 175 leden, waarvan 110 privéleden en 65 sponsorleden. Van het geld dat wij ophalen, helpen we de club. Afgelopen jaren is de eerste selectie bijvoorbeeld op trainingskamp geweest. Dat wordt dan mede mogelijk gemaakt door De Vrienden van Lekvogels. Maar denk ook aan andere dingen om onze accommodatie te verrijken, zoals een supportershome of een speelplaats voor de jongste jeugd. Elk jaar gaat 25 procent van ons budget naar dit soort dingen. We ondersteunen de unieke uitwisseling van onze jeugdteams met het Engelse Hereford. Dit houdt inmiddels al 45 jaar stand. Onze voetbalclub ligt midden in het dorp. Het is dus sowieso aantrekkelijk voor lokale ondernemers om zich te verbinden aan De Vrienden van Lekvogels. Daarnaast hebben wij een maatschappelijke functie als voetbalclub. Wij hebben hier zelf als kleine jochies ook gelopen en het naar ons zin gehad. Dat wil je in stand houden.”
Fred: “Wat Ron al zei, wij zijn hier opgegroeid. In 1975 verhuisde Lekvogels van het oude voetbalveld op de uiterwaarden aan de Lek naar het huidige sportcomplex ‘Het Bosch’. We hebben daar alles zien ontstaan. De vereniging is enorm gegroeid. Wat extra mooi is, is dat onze vader mede aan de wieg heeft gestaan van die groei. Wij proberen dat nu in stand te houden. De speelplaats, die wij met het geld van De Vrienden van Lekvogels kindvriendelijk hebben gemaakt, was ook een idee van hem. Daarom is het ook naar hem vernoemd.”
Klik hier voor meer informatie over Lekvogels
Klik hier voor meer artikelen over Lekvogels