Het liefste was Joost Anthonissen (29) nu nog spits geweest van Wernhout 1, maar dat gaat helaas niet meer door een blessure. De clubman is niet bij de pakken neer gaan zitten maar richt zich nu op een trainerscarrière bij zijn geliefde vereniging.
Met een bedenkelijke blik tuurt Joost Anthonissen over het hoofdveld van Achtmaal. De assistent-coach denkt na over de zojuist afgelopen derby Achtmaal-Wernhout, die door een 1-1 uitslag onbeslist bleef. Maar zijn gedachten gaan ook wat verder terug, naar de periode dat hij zelf nog op het veld stond als topschutter van het eerste team. “Natuurlijk mis ik het om zulke wedstrijden te spelen, derby’s zijn de leukste duels van het jaar”, zegt Anthonissen. “Tijdens sommige spelsituaties denk ik wel eens: stond ik nog maar in de spits om een goal te maken. Maar helaas, die tijd is voorbij.”
Van zijn 15de tot en met zijn 24ste speelde Anthonissen in het eerste van Wernhout, met behoorlijk veel succes. “Ik was een redelijke aanvaller, pikte best wel wat goaltjes mee. Op een voetbalsite is bijgehouden dat ik in totaal 117 competitiegoals heb gemaakt voor Wernhout 1. Het aantal goals maakt me trots.” Anthonissen had nu ongetwijfeld op nog meer goals gestaan voor Wernhout, als een vervelende knieblessure geen vroegtijdig einde had gemaakt aan zijn loopbaan. “Ik heb hierna anderhalf jaar gerevalideerd, maar het mocht helaas niet baten. Daarom besloot ik me maar op een trainerscarrière te gaan richten.”
Anthonissen is nu voor het tweede seizoen op rij assistent-coach van Wernhout en die rol bevalt hem ook goed. “Zoals ik al aangaf: ik mis het voetbal enorm, maar op deze manier blijf ik wel betrokken bij het team”, zegt de clubman. Hij heeft sowieso een goede band met de spelers, zo bleek tijdens het duel met Achtmaal, waarin hij sommige jongens wat tips toefluisterde.
Bovendien is hij aangesteld als de nieuwe trainer van Wernhout 2 voor het seizoen 2019/2020 en daar heeft hij enorm veel zin in. “Ik leer nu al veel van onze hoofdtrainer Marc van der Linden en kijkt ernaar uit om straks op eigen benen te staan. Ik ben blij met de kans die de club me biedt. We hebben echt een hele leuke selectie, ons eerste en tweede vormen een hechte eenheid, dat is sowieso heel fijn. Ik ben een ambitieuze trainer, waarschijnlijk ga ik ook mijn TC3 diploma nog halen, zodat ik later als hoofdtrainer aan de slag kan.”
Anthonissen is erg op zijn plek bij Wernhout, de club waar hij sinds zijn jeugd al rondloopt. “Ik kwam er al voordat ik geboren was, zeg ik altijd”, zo lacht hij. “Mijn vader is leider van het damesteam, mijn zusje speelt in dat elftal, mijn oom is voorzitter en mijn moeder doet ook een hoop vrijwilligerswerk bij de club. Mijn ouders zijn ereleden van de Wernhout. De vereniging vormt de rode draad in ons gezin, het Wernhout-gevoel is me met de paplepel ingegoten.”