Al sinds zijn veertiende wist Mike van de Meulenhof het zeker: hij wilde keeper worden. Profkeeper, om precies te zijn. Toen zijn contract bij PSV niet werd verlengd, viel hij in een diep dal. Hoe kom je weer aan de bak als je clubloos raakt? “Het lijkt echt alsof je nooit hebt gevoetbald. Zo wordt er naar je gekeken.”
WERKENDAM – Mike van de Meulenhof is als een kind zo blij dat hij weer onder de lat staat. Sinds dit seizoen is de sluitpost de eerste keuze bij Kozakken Boys. Op Sportpark De Zwaaier geniet Van de Meulenhof van alles dat de voetbalwereld hem te bieden heeft. Hoe anders was dat twee jaar geleden? De doelman speelde in de jeugdopleiding van PSV, waar hij een driejarig contract had. Van de Meulenhof doorliep de jeugd zonder al te veel moeite. Hij speelde zelfs een aantal wedstrijden voor Jong PSV. Toch werd zijn aflopende contract niet verlengd.
“Dat was in een periode dat ik weinig speelde. Ik mocht mee met PSV 1, maar dan zat ik op de bank. Dat vond ik niet fijn. Ik speelde liever bij Jong PSV of een ander jeugdelftal. Ik had het gevoel dat ik daar meer aan zou hebben in mijn ontwikkeling. Dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Op een gegeven moment mocht ik eindelijk weer een wedstrijd keepen. Wedstrijdritme had ik niet echt en ik keepte niet mijn beste wedstrijd. Aan het einde van mijn contractperiode kreeg ik te horen dat ik niet verlengd zou worden. Eén slechte wedstrijd en je wordt aan de kant gezet. Dat is de voetbalwereld.”
“Daar zakte me de broek van af. Wat ik het moeilijkst vond aan mijn vertrek bij PSV, is dat je toch iets achter je laat. Je hebt daar een CV opgebouwd, maar daar gebeurt uiteindelijk niets mee. Ik vraag me weleens af wat ik daar nou gedaan heb. Het was een hele mooie periode, maar je bouwt daar iets op om hogerop te komen in het voetbal. Dat heb ik niet waar kunnen maken.”
“Nadat mijn contract niet werd verlengd, viel ik echt in een gat. Ik heb anderhalf jaar bijna niets gedaan. Mijn zaakwaarnemer, Rick, is in die periode altijd aan het werk gebleven voor mij. Om clubs te vinden. Zo heb ik bijvoorbeeld twee maanden met FC Utrecht meegetraind. Zij hadden keepersproblemen door blessureleed. Na die twee maanden trainen, kwamen de keepers hersteld terug. Toen was er voor mij natuurlijk geen plaats meer. Verder heb ik nog twee weken in België meegedaan bij Rupel Boom FC. Daar ben ik er financieel niet mee uitgekomen. De club was in financiële moeilijkheden gekomen en een contractonderhandeling zat er daardoor niet meer in. Daarna zat ik weer twee à drie maanden thuis.”
“De moed zakte me echt in mijn schoenen in die periode. Mijn zaakwaarnemer deed zo zijn best, maar op een gegeven moment is het klaar. De clubs, die een keeper zoeken, raken op een gegeven moment op. Daar doe je niks aan. Dan kom je in een mindere periode terecht, ook mentaal. Het lijkt alsof je nooit hebt gevoetbald. Zo wordt er naar je gekeken. Niemand kijkt nog naar je om. Je hebt een podium nodig om jezelf te laten zien. Ik denk dat dat in het voetbal sowieso geldt, maar voor keepers des te meer.”
Nieuwe kans
Net op het moment dat Van de Meulenhof zijn kansen op een profcarrière door zijn vingers zag glippen, belde zijn zaakwaarnemer hem op: “Rick belde met de vraag of ik beschikbaar was om twee weken mee te trainen bij Kozakken Boys. Daar zei ik uiteraard ‘ja’ tegen. In die twee weken hebben ze bekeken hoe het ging. Of het beviel. Dat was gelukkig zo. Na die twee weken zijn we in onderhandeling gegaan. Daar zijn we samen uit gekomen en ik mocht bij Kozakken Boys aan de slag.”
“In die eerste twee weken leefde ik helemaal op. Ik dacht bij mezelf: ‘dit is waar ik van houd en dit is waar ik goed in ben.’ Ik kwam van heel diep, maar ik werd daar echt weer verliefd op het keepen. Ik wist zeker dat dit mijn droom was. Als Kozakken Boys mij deze kans geeft, pak ik die met beide handen aan.”
Van de Meulenhof stond al snel onder de lat bij Kozakken Boys. Eerste doelman Ricardo Kieboom moest vanwege een enkelblessure zijn carrière noodgedwongen beëindigen. Dat betekende dat Van de Meulenhof het doel van de Werkendammers vanaf dat moment moest verdedigen. “Tot nu toe gaat het goed! Eigenlijk vanaf het eerste moment al. Alhoewel… was ik er natuurlijk een paar maanden tussenuit, maar omdat ik zo goed werd ontvangen voelde het vanaf het begin al fijn. Het is een prettige groep. Ook de trainer gaat heel fijn met mij om. Hij straalde vertrouwen naar me uit en dat gaf wederzijds vertrouwen.”
Toen Van de Meulenhof bij de selectie kwam, was hij niet bij iedereen bekend. Ondertussen kunnen ze niet meer om hem heen. Hij heeft Werkendam verrast, beaamt ook Kozakken Boys-routinier Leon Bot: “Niemand wist wat hij in zijn mars had. Na een paar oefenwedstrijden was dat wel duidelijk. Mike is niet de grootste, maar hij staat er wel. Zo zelfverzekerd. En die trap van hem… Dat is echt ongelofelijk hoor. Laatst legde hij een doeltrap zo achter de laatste linie van de tegenstander. We stonden in één klap een-op-een.”
Het zijn mooie woorden van een gelauwerd tweede divisionist, maar de Tweede Divisie is voor Van de Meulenhof niet het einddoel: “Ik ben super trots dat ik hier mag keepen. Deze kans heeft me veel energie gegeven. Ik ga mezelf hier verder ontwikkelen en dan hoop ik dat ik ooit opnieuw de stap richting het profvoetbal kan maken. Dat is nog altijd mijn droom.”
Bron; Tweede divisie krant
Klik op Kozakken Boys voor het laatste artikel over de club.