Na een promotie is het altijd even wennen — dat merkt ook derdeklasser Waspik. Na de succesvolle nacompetitie van vorig seizoen vallen de resultaten dit jaar tot nu toe nét te vaak de verkeerde kant op. Toch blijft Jent Span positief. “Als we zo blijven voetballen, komen de punten vanzelf.”
Die punten laten voorlopig nog op zich wachten, erkent Span (20). “In een aantal wedstrijden hadden we echt meer kunnen halen.” Dat lukte niet, vaak door details. “We krijgen regelmatig laat een tegengoal. Dat is ook gewoon pech.” Volgens hem is er maar één oplossing: blijven werken. “Keihard blijven gaan, ook om het vertrouwen vast te houden. We weten inmiddels dat we dit niveau aankunnen.”
Wennen aan een hoger niveau
Het verschil tussen de vierde en derde klasse bleek groter dan verwacht. “Dat hebben we misschien een beetje onderschat,” zegt Span. “Tegenstanders zijn technisch sterker. Vorig seizoen konden we veel ploegen na zeventig minuten kapot spelen. Nu moet je negentig minuten vol gas geven. Eén moment van verslapping en je wordt meteen afgestraft.”
De doelstelling is helder. “Handhaving staat voorop. Als dat lukt, kunnen we kijken of we richting het linkerrijtje kunnen.” Aan het niveau twijfelt hij niet. “We horen thuis in de derde klasse. Dat moeten we alleen nog bewijzen.”
Een promotie om nooit te vergeten
De promotie van vorig seizoen voelt nog altijd bijzonder. “Dat was echt een fantastisch jaar,” zegt Span, die toen zijn eerste seizoen bij de selectie draaide. “Als je dan meteen promoveert, is dat heel speciaal.” Lang deed Waspik mee om het kampioenschap, maar het werd uiteindelijk een tweede plek. “Achteraf was die promotiewedstrijd via de nacompetitie misschien nog mooier. Dat was de vetste wedstrijd die ik ooit heb gespeeld.”
Met bussen vol supporters langs de lijn werd het een dag om nooit te vergeten. “Iedereen die je kende was er. Zoiets maak je niet vaak mee.” Na een korte dip zette de ploeg snel de knop om. “We wisten dat promotie erin zat. Daar hebben we ons volledig op gefocust.”
Van jeugd naar mannenvoetbal
Voor Span zelf was het ook een jaar van aanpassen. “Ik kon op mijn zeventiende al naar het tweede, maar ben bewust bij de jeugd gebleven.” Een seizoen later maakte hij de stap naar het eerste. “Zonder verwachtingen. Gewoon alles geven.” Dat hij mocht blijven, voelde als een beloning.
De overgang naar het seniorenvoetbal was duidelijk merkbaar. “Je gaat van spelen tegen leeftijdsgenoten naar duels met gasten van in de dertig. Alles gaat sneller, harder.” Ook op training. “Als je daar niet vol gaat, val je meteen door de mand.”
Zijn rol binnen het team wisselde regelmatig. Van centrale verdediger tot rechtsback, linksbuiten en uiteindelijk weer middenveld. “Ik ben rustig aan de bal en vind het leuk om de opbouw te verzorgen.” Het liefst speelt hij op zes, al is dat niet altijd mogelijk. “Aan de zijkant heb je vaak net iets meer tijd.”
Een echte clubjongen
Wat zijn positie ook is, één ding staat vast: Span wil bij Waspik spelen. “Ik ben hier lid sinds ik geboren ben,” zegt hij lachend. “Mijn ouders hebben hier ook gevoetbald. Ik ben ermee opgegroeid.” Als kind keek hij langs de lijn naar het eerste elftal. “Dan hoopte je daar ooit zelf te staan. Dat dat nu werkelijkheid is geworden, blijft bijzonder.”
En met dat gevoel én vertrouwen blijft Span strijden voor lijfsbehoud. “Als we blijven doen wat we nu doen, gaat het onze kant op vallen.”
Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van Waspik