Ze delen naast hun achternaam, club en passie voor voetbal, helaas ook hun blessureleed. Sven (22) en Dani (19) den Boef spelen allebei in het eerste elftal van vv Brederodes, maar zitten dit seizoen noodgedwongen aan de kant. Beiden scheurden hun kruisband af, net als hun vader ooit. “Het lijkt wel erfelijk,” grapt Dani. Toch kijken de broers vooruit: volgend seizoen hopen ze samen weer op het veld te staan. “We hebben allebei te veel plezier in het spel om ermee te stoppen.”
De broers groeiden op met de bal aan hun voet. “We spelen al sinds de allerkleinste jeugd bij Brederodes,” vertelt Sven. Dani vult aan: “We hebben allebei de hele jeugd doorlopen en uiteindelijk samen in het eerste gespeeld. Dat is wel bijzonder om met je broer daar te staan.”
Sven speelt als verdediger, Dani als linksbuiten. “Sven staat altijd z’n mannetje,” zegt Dani. “Hij is hard, fysiek sterk en geeft zich nooit gewonnen. Misschien mag hij af en toe iets meer zijn koppie gebruiken. Hij kan nogal hard een duel ingaan.” Sven lacht: “Dani is geen haar beter hoor. Klein, snel, explosief. Altijd 100% inzet. Alleen moet hij af en toe zijn koppie erbij houden. Nog meer dan ik. Hij is soms net iets te fel en krijgt het dan aan de stok met tegenstanders. Maar dat is ook wat hem goed maakt: hij gaat altijd vol voor de winst.”
Dubbel pech met de kruisband
Dani scheurde zijn kruisband voor de tweede keer. “In maart dit jaar was het weer raak,” vertelt hij. “Twee jaar geleden mijn linker, nu mijn rechter. De eerste keer was ik 16 en wist ik niet wat me overkwam. Dertien maanden niet voetballen, dat was zwaar. De tweede keer was anders. Ik wist wat er aan de hand was, maar het deed mentaal meer pijn. Ik twijfelde of ik nog wel wilde doorgaan. Uiteindelijk heb ik me eroverheen gezet. Voetbal is alles voor mij. Ik hoop terug te zijn in mei 2026.”
Sven kampt ook al geruime tijd met een zwakke kruisband. “Drie jaar geleden scheurde ik mijn kruisband in. Daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen. Telkens een paar wedstrijden spelen en dan weer eruit. Ik heb alles geprobeerd: kleine operaties, injecties, fysio, rust. Niets hielp echt. In januari 2026 word ik geopereerd, dan is het hopelijk klaar. Het is frustrerend, maar het is wel fijn dat ik nu eindelijk echt actie onderneem. Achteraf had ik dat al meteen moeten doen.”
De broers zijn razend fanatiek. “Dat botst soms wel eens,” zegt Sven lachend. “Op het pleintje konden we vroeger geen partijtje spelen zonder ruzie. Allebei kunnen we slecht tegen ons verlies. De een liep dan weer heel boos terug naar huis met de bal bijvoorbeeld. Er was altijd wel wat. Toch is hun band ijzersterk. “We gunnen elkaar alles,” zegt Sven. “Als ik Sven een goede actie op het veld zie maken. Dan denk ik: dat is mijn broer.”
Hoewel ze nu beide langs de kant staan, blijven ze betrokken bij de club. “We zijn er nog elk weekend bij. Je blijft onderdeel van het team.”
Naast hun spelersrol zetten beide broers zich in als jeugdtrainers. Sven is al drie seizoenen trainer van de JO17. “Ik vind het mooi om binding te hebben met de jongens. Ik heb geen grote trainersambities, maar ik vind het leuk om ze beter te maken en plezier te laten hebben. Je ziet ze groeien en dat geeft voldoening.” Dani traint de JO15 en werd zelfs even gecoacht door zijn broer. “Sven was mijn trainer toen ik in de O17 speelde. Dat was grappig.”
Ondanks de blessures zijn de broers optimistisch over de toekomst van Brederodes. “We hebben een jong team met veel individuele kwaliteiten,” zegt Dani. “Er zit echt rek in deze groep.” Sven vult aan: “Als we dit team bij elkaar houden, spelen we over drie jaar gewoon weer in de derde klasse. Daar ben ik van overtuigd. Het doel is duidelijk: dit jaar promoveren. We moeten gewoon kampioen worden.”
Klik op Brederodes voor het laatste artikel over de club.
Klik op Brederodes voor meer informatie over de club.