Toen hij heel wat jaren geleden op een bedrijventoernooi geblesseerd raakte aan zijn enkel en zelf niet meer kon voetballen, vond Giel Magielse zijn voetbalgeluk in het zijn van leider. En na acht seizoenen bij het vierde van De Fendert, geniet hij daar nog steeds wekelijks van. “Voetbal is het mooiste spelletje wat er is.”
Zelfs als je het zelf dus niet meer kunt doen, zoals in zijn geval. “Ik ben één en al voetbal, dus ik mis het nog steeds! Maar zo ben je er toch een beetje bij. In de kleedkamer, tijdens de derde helft. Dat is nog altijd even gezellig.” Toch ging het op zijn 24ste, dus al mis, voor de inmiddels 55-jarige Magielse. “Tijdens een bedrijventoernooi, verstapte ik mezelf en ging ik door mijn enkel.” Met verrekte enkelbanden tot gevolg. “Op dat moment zat ik al zes jaar bij De Fendert in de selectie en hing ik tegen het eerste aan, toen kreeg ik die blessure.”
Jonge honden
Blijven voetballen ging niet meer én dus werd Magielse gedwongen zijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. “Daarna heb ik er nog een jaar of zes last van gehad, zakte ik continu door die enkel. Nu gaat het goed, maar een balletje trappen lukt niet meer.” Gelukkig, vond hij zijn passie voor voetbal, terug in een iets andere rol. “Ik ben leider geweest van de B, de A en het tweede. Het vierde doe ik nu een jaartje of acht.” Al moest Magielse daar wel even goed over nadenken, lacht hij. “Toen ze het vroegen had ik even geen team en ging ik regelmatig bij het eerste kijken.” Toch ging de voormalig verdediger overstag. “Er speelden een hoop bekenden in, dus ben ik het gaan doen. En het is goed bevallen!” Want heel wat seizoenen later, is Magielse er dus nog steeds. Als leider. “Het is echt een vriendenteam, vol met oud-spelers van het eerste of jongens die er tegenaan zaten. Dat maakt het een heel leuk team.” Helemaal, omdat er af en toe ook nog wel eens gewonnen wordt. “Dat is natuurlijk niet onbelangrijk.” Sterker nog. “Vorig seizoen hebben we het kampioenschap gepakt in de zesde klasse.” Oude tijden herleven dus. “De jongens wilden dolgraag kampioen worden met deze groep. Het werden allemaal weer jonge honden, waren net zo fanatiek als vroeger.”
Even puzzelen
En dat allemaal door één keer per week te trainen. Onder leiding van een collega van Magielse. “Doordeweeks ben ik er niet bij, maar op zaterdag zorg ik dat we genoeg spelers hebben en maak ik de opstelling. Als een soort elftalleider of trainer.” Of organisator van activiteiten. “We proberen vier keer per jaar een uitje te doen. Van karten, tot aan voetvolley of gezellig uiteten.” Ook een weekendje weg, staat op de planning. “In het verleden zijn we al wel naar voetbalwedstrijden geweest in het buitenland. Onder meer in Engeland en Duitsland.” Aan een functie elders, denkt Magielse dan ook absoluut niet. “Zolang ik er plezier in heb, blijf ik het doen. En dat heb ik nog steeds.” Mede door zijn spelers. “Het groepje blijft altijd bij elkaar, dus daardoor de gezelligheid ook. Dan is het makkelijk toezeggen.” Helemaal als het goed gaat, vertelt hij lachend. “Richting het einde van het seizoen, heb je altijd minder spelers. In totaal hebben we 28 man, maar de vaste kern bestaat uit een mannetje of dertien.” Behalve vorig jaar. “Toen we kampioen konden worden, hadden we er steeds een stuk of achttien. Dan is het best even puzzelen met de opstelling.” Toch doet de inwoner van Fijnaart dat graag. “Onze gemiddelde leeftijd ligt ergens halverwege de 40. De oudste is 57 en de jongste net 30. Wat dat betreft hebben we geen gebrek aan ervaring!”
Klik op De Fendert voor meer artikelen over de club.
Klik op De Fendert voor meer informatie over de club.