Toen er vier jaar geleden ‘ineens’ heel veel aanwas was bij de meiden en ze een trainer zochten voor de MO11, voelde Daniela de Vries zich wel geroepen. En met succes. Want na een aantal leerzame seizoenen, werd de MO13 van Heerjansdam deze competitie kampioen. “Het is leuk om te zien hoe ze het oppakken.”
De 38-jarige De Vries is dan ook maar wat trots op haar groep. “Als je op zaterdag dingen terugziet van de training, geeft dat voldoening. Dan leren ze er blijkbaar toch iets van, haha!” Aan haar fanatisme, kan het wat dat betreft sowieso niet liggen. “We waren een paar wedstrijden voor het einde al kampioen, maar dan wil ik toch die laatste duels ook gewoon winnen. Gelukkig denken die meiden er ook zo over.”
Kletsen
En dat is, helemaal als trainster van haar eigen dochter, maar goed ook, begint De Vries te lachen. “Soms is dat best wel lastig. Je probeert niet te streng te zijn, maar wilt wel aanwijzingen geven én het er thuis zo nu en dan eens over hebben. Dan zie je ze soms denken, moet dat mam…” Gelukkig heeft de inwoonster van Heerjansdam inmiddels wel wat ervaring. “Hiervoor heb ik de jongens getraind, het team van mijn zoontje. In het begin moest ik nog wel even een modus vinden bij de meiden, was ik nog iets té serieus. Jongens en meiden zijn toch heel anders.” Waar dat verschil hem vooral in zit? “Jongens komen echt om te leren voetballen, in plaats van gezellig te voetballen. Die zijn een stukje serieuzer. Meiden willen soms gewoon even lekker kletsen. Daar moet ook ruimte voor zijn.” Al is dat niet makkelijk, met een groep van achttien meiden, beseft De Vries zich. “In je eentje is dat soms best veel. Als ze er allemaal zijn, hebben we zeven wissels. De opstelling is toch altijd even puzzelen op vrijdagavond.” Hoe anders was dat in haar tijd. “Ik was zes toen ik begon met voetballen bij Heerjansdam. Gewoon tussen de jongens.” Op haar 24ste, na een aantal seizoenen in het damesteam, vond De Vries het mooi geweest. “Ons team had in de jeugd twee meisjes, dat was echt een bezienswaardigheid. Er was vroeger niks voor meiden. Nu hoor je er eigenlijk niet meer bij zonder meidenvoetbal. Dat komt ook door de Oranjeleeuwinnen.”
Populairder
Dus zet ze zich er met alle liefde een paar keer per week voor in. “Ik ben eigenlijk altijd wel betrokken geweest bij Heerjansdam, mijn ouders en broer zijn er ook kind aan huis. Toen mijn kinderen gingen voetballen, werd ik trainer bij de JO7.” Met nu eigenlijk nog altijd precies hetzelfde doel. “Het is leuk om ze iets bij te leren. Ik krijg gewoon heel veel energie van die meiden.” Ook tijdens trainingen. “De meerderheid is begonnen in de MO11, dus we trainen vooral op balgevoel, techniek en inzicht. Dat soort dingen. Nu gaan we ook steeds meer opbouwen, in plaats van zomaar een lange bal naar voor geven.” Iets dat hoort bij de algemene ontwikkeling, vindt De Vries. “Je merkt dat het meidenvoetbal steeds populairder wordt. Heerjansdam heeft ook de ambitie om het uit te breiden, dus proberen we veel dingen net zo te regelen als bij de jongens.” Binnen het veld is dat gezien de resultaten, in ieder geval gelukt. “We zijn ongeslagen kampioen geworden! Veertien wedstrijden, 42 punten.” Gelukkig krijgt de succesvolle samenwerking volgend seizoen dan ook een vervolg. “Waarschijnlijk gaat het hele team over naar de MO15 en ik ga mee.” Aan stoppen, denkt De Vries voorlopig dan ook nog niet. “Hoewel ik soms, bijvoorbeeld als ze staan te kletsen tijdens de uitleg van een oefening, wel eens denk: wat doe ik hier? Maar uiteindelijk overheersen de leuke momenten en is het hartstikke gezellig!”
Klik op VV Heerjansdam voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Heerjansdam voor meer informatie over de club.
