Hij heeft een contract voor het leven bij het eerste en enige vrouwenelftal van CION, Youri van Oosten. “Blijkbaar zijn ze mij na al die jaren nog steeds niet zat”, zegt hij lachend. “Volgens mij nemen ze mij ook met een korreltje zout. Ik sta regelmatig in de dug-out te schreeuwen, maar of de boodschap aankomt… ik betwijfel het.”
Van Oosten (36) houdt wel van een beetje (zelf)spot. “Als je dat bij CION niet hebt, hoor je hier ook niet thuis.” Dat CION de gekste en leukste club is van Vlaardingen, dat had hij twintig jaar geleden ook gehoord. “Op dat moment denk je: het zal wel. Maar het is echt waar. De jaren verstrijken, maar die unieke eenheid blijft.”
“Ik ging met wat vrienden van HVO eens een keertje kijken bij CION. We kwamen in de kantine terecht, destijds aan de Marathonweg. We zijn nooit weggegaan.”
Hij speelde de laatste jaren bij het vijfde elftal, dat later het vierde werd. Hij moest echter afhaken vanwege een blessure. “Een achillespeesblessure die maar niet over ging. Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Het enige wat veranderde was dat ik niet meer voetbalde. Voor de rest was ik er altijd bij. In de kleedkamer, in de dug-out en uiteraard tijdens de derde helft.” Sinds een jaar of tien (‘het kunnen er ook twaalf zijn’) traint en begeleidt hij de vrouwen van de Vlaardingse club. “In het begin hadden we een elftal van voornamelijk beginners. Gaandeweg zijn daar speelsters van andere clubs met ervaring bijgekomen. Toen zijn we ook langzaam maar zeker beter gaan presteren. We zijn twee keer in de vijfde klasse tweede geworden. Eén keer leverde dat promotie naar de vierde klasse op. Hoewel dat best aardig ging, zijn we toch dat seizoen daarop weer gedegradeerd.”
“Dit seizoen draaien we goed bovenin mee. We staan vierde en hebben uitzicht op meer. Ik geloof niet dat die meiden per se kampioen willen worden. Eigenlijk moet ik het anders zeggen. Dat feestje bij een kampioenschap willen ze graag. Typisch CION. De promotie kan ze gestolen worden, maar ik denk niet dat ze zitten te wachten op de vierde klasse.”
Hij is zo’n beetje getrouwd met het team. Zijn contract wordt ieder jaar stilzwijgend verlengd. “Zolang ik geen klachten hoor gaan we op dezelfde basis door.” Dat is niet ingewikkeld, benadrukt hij. “Gewoon gezellig maken met elkaar.”
Toen CION handige handjes nodig had om het nieuw onderkomen voetbalproof te maken, stond hij als één van de eerste vrijwilligers klaar met hamer, zaag en spijkers. De timmerman van beroep vindt dat niet meer dan normaal. “Er is niets mis mee om je handjes te laten wapperen. Ik vind het ook leuk. Wandje hier, wandje daar. Barretje erin. Ik heb zelf ook plezier van mijn werk.”
