Dat het in de voetbalwereld snel kan veranderen, weten ze bij tweedeklasser Wilhelmina’26 inmiddels wel. Want waar de ploeg leek af te stevenen op een onbezorgde plek in de middenmoot, moest het tot de laatste wedstrijd vechten voor een veilige plaats. Iets wat Siebe Quik ook niet helemaal aan zag komen. “In de winterstop dacht ik zelf aan het linkerrijtje.”
Drie wedstrijden voor het einde, leek er eigenlijk niet zo heel veel aan de hand. Wilhelmina’26 stond op een keurige zevende plaats en leek de gestelde doelstelling ruimschoots te gaan behalen. Het werd vervolgens toch nog even spannend, maar lukte uiteindelijk dus wel. Dankzij een allesbepalende zege in het laatste duel. “Met directe handhaving, hebben we het niet slecht gedaan. Dat was ook eigenlijk altijd het idee al.” Al zag het er voor de winterstop dus rooskleuriger uit, vertelt de 22-jarige Quik. “Toen stonden we er nog beter voor. In de eerste seizoenshelft zat het ook wel een paar keer mee, dat we wonnen in de laatste minuut. Zo eerlijk moeten we ook zijn.” In het vervolg zat het een stuk minder mee. Mede dankzij een aantal blessures. “Zelf lag ik er ook drie maanden uit, met een verrekking aan de binnenband van mijn knie. Ik bleef haken bij een sliding.”
Basisspeler
Inmiddels weer zo goed als fit, zag Quik het de laatste weken allemaal precies goed vallen. “We moesten nog tegen ploegen die onder ons stonden, maar het was naïef om te denken dat we al veilig waren. Verre van. Gelukkig hebben we ons rechtstreeks weten te handhaven.” Met het vertrouwen zat het bij Quik als die tijd sowieso wel goed, vertelt hij. “Ik vind dat we thuishoren in de tweede klasse. Als we een fitte selectie hebben, zijn we zeker goed genoeg.” Met hem er sinds dit seizoen eigenlijk voor het eerst ieder duel bij. “Vorig jaar stond ik een wedstrijdje of vier, vijf in de basis, daarna kwam ik op de bank. Nu ben ik echt basisspeler.” Die tijd had hij dan ook nodig, herinnert Quik. “Ik ging al vroeg naar de senioren, op mijn zestiende zat ik voor het eerst bij het eerste. Daarna vier jaar niet, dat was best lastig.” Na drie seizoenen bij het tweede, maakte de inwoner van Wijk en Aalburg, dus alsnog de overstap. “Vooral tactisch was het heel erg wennen, waar je precies moet lopen.” Heel gek is dat na achttien jaar Wilhelmina’26, dan ook eigenlijk niet. “In de jeugd speel je hier vaak toch wat minder hoog, is het meer recht toe, recht aan. Mannetje uitschakelen, dan heb je een goede wedstrijd gespeeld. Dat is nu wel anders.”
Inleveren
Gelukkig heeft hij het na al die jaren, nog altijd net zo goed naar zijn zin. “Het is een heel gezellige club, met veel supporters van alle leeftijden. Mensen die echt wat voor de club willen doen.” Inmiddels kent Quik dan ook zo’n beetje iedereen. “In al die tijd, heb ik hier enorm veel vrienden gemaakt.” Zowel binnen, als buiten het veld, lacht de rechtsback. “Ik ben een simpele voetballer. Van mij moet je geen technische hoogstandjes verwachten. Mannetje uitschakelen en de bal inleveren bij iemand die dat wel kan.” Een belangrijke eigenschap, zo realiseert hij. “Je moet weten wat je wel of niet kunt.” Al kan je daar natuurlijk altijd aan werken. “Soms zoek ik nog te vaak de niet-voetballende oplossing, ben ik een beetje onrustig aan de bal. Daar moet ik beter in worden.” Eventueel om ooit nog een transfer te kunnen maken. “Als dat echt een duidelijke stap omhoog is, zou ik misschien willen kijken, maar het is niet per se mijn ambitie. Op dit niveau, wil ik gewoon het liefste bij Wilhelmina’26 blijven!”
Klik op Wilhelmina’26 voor de gepersonaliseerde clubpagina