Als jongen van de club was voor Pim van Hulten spelen in het eerste elftal van RKDVC een doel. Een paar jaar geleden maakte hij de overstap naar de selectie, maar een op drie plekken gescheurde enkelband hield hem meer dan een jaar aan de kant. Dit seizoen is voor Van Hulten het jaar van mijlpalen. Van zijn debuut als invaller tot zijn eerste basisplaats, die hij bekroonde met twee doelpunten.
DRUNEN – Eerst nog even terug naar de blessure, Van Hulten kan zich het moment dat het gebeurde nog goed voor de geest halen. “Het was de allereerste training van het nieuwe seizoen. Ik was niet helemaal fit, daar had het ook echt wel mee te maken. En het was die dag megawarm, boven de dertig graden. We moesten voor het eerst trainen, op zondagochtend. Ik wilde omdraaien en tegelijkertijd weer omdraaien en ging door mijn enkel. De fysio kwam er meteen bij. We trainden die week vijf keer, het was allemaal nieuw. Ik vroeg meteen: wanneer kan ik weer trainen?”
Op dat moment werd er gedacht dat het met een paar dagen rust wel goed zou zijn. “Maar ik had zoveel pijn, dat was niet normaal. In de nacht lag ik gewoon wakker van de pijn. Ik ben die week drie keer naar het ziekenhuis geweest. Eerst konden ze niets zien. Toen moest ik meer foto’s laten maken en een MRI-scan. Toen bleek dat ik mijn enkelbanden op drie plekken had gescheurd. Ik heb moeten revalideren, maar ben nu weer helemaal fit.”
“Ik heb wel altijd zwakke enkels gehad. Ik heb al een keer eerder mijn enkelbanden gescheurd en mijn enkel gebroken. Voor elke training en wedstrijd laat ik het nu intapen. Maar ik heb er geen last meer van”, zegt Van Hulten tevreden.
Doelpunten
Nu hoeft Van Hulten niet meer te denken aan de enkels, maar is hij bezig met het maken van doelpunten. “Sinds dit seizoen ben ik aangesloten bij het eerste. Ik train al wel wat langer mee, maar nu mag ik ook echt wedstrijden spelen. Ik heb veel invalbeurten gehad, voornamelijk tien minuten tot een kwartier voor tijd. De eerste twee doelpunten maakte ik als invaller, bij mijn eerste basisplaats scoorde ik ook twee keer.”
Een medespeler was geblesseerd. Voor de spelers het veld opgingen vroeg hij wat het vandaag zou worden voor Van Hulten: ‘twee of drie?’ “Doe maar twee vandaag, zei ik toen. Toen ik mijn tweede maakte roep hij nog ‘lekker jongen’.” Met een lach op het gezicht reageerde hij gevat: ‘ik zei het toch’.
Die basisplaats en doelpunten smaken naar meer. “Absoluut. Eerst is het leuk dat je überhaupt op de bank mag zitten. Op een gegeven moment denk je wel: trainer, laat mij maar een keer beginnen. Iedereen was ook blij voor mij met mijn basisdebuut, ik kreeg knuffels en een high-five”, kijkt Van Hulten terug. Dat past ook bij RKDVC, waar hij heel veel mensen kent. “Ik ben ook trainer van de Onder 13-1. Als ik op dinsdag het trainingsveld op kom en de spelers zeggen dat het goede goals waren, dan is dat leuk om te horen. Maar sowieso: voetballen met je vrienden in het eerste en belangrijk mogen zijn, dat is een gevoel dat ik niet kan omschrijven. Ik speel al mijn hele leven bij RKDVC, heb het hier superleuk. Dit is echt mooi, genieten.”
Klik hier voor meer informatie over RKDVC
Klik hier voor meer artikelen over RKDVC