Home Blog Pagina 61

Hoevenaren is bij Wilhelmina’26 bezig met de toekomst

Wilhelmina 26
-
0
Hoevenaren is bij Wilhelmina’26 bezig met de toekomst

Lid van de jeugdcommissie, de samenwerkingscommissie met NOAD’32 en trainer van de JO11. Hans Hoevenaren is bij Wilhelmina’26 meer dan druk bezig met de toekomst. En daar geniet de vader van twee voetballende kinderen, samen met alle vrijwilligers, wekelijks van. “Het is leuk om het fanatisme van ons elftalletje te zien.”

Want naast dat Hoevenaren (42) sinds vorig seizoen lid is van de jeugdcommissie, is hij ook al drie jaar lang betrokken als jeugdtrainer. Ingegeven door zijn oudste zoon. “Eén van de andere vaders was trainer, die vroeg of ik wilde helpen. Sindsdien ben ik trainer.” Begonnen bij de JO7 en inmiddels actief bij zijn jongste zoon. “Dat had in eerste instantie niet mijn voorkeur, omdat ik het beter vind als er iemand anders voor de groep staat. In plaats van een ‘vader van’.” Toch besloot de oud-voetballer van Kozakken Boys en GDC het dus te doen. En met succes. “Het is leuk om het fanatisme van ons elftalletje te zien. Ze willen er allemaal volle bak voor gaan en accepteren ‘kritiek’. Dat vind ik het mooiste.” Vooral dat laatste, is nog wel eens anders, weet hij. “Soms kunnen ze best een grote mond hebben…”

Vrijwilligers

Toch doet Hoevenaren het met plezier, vertelt hij. “Toen ik vroeger zelf voetbalde, waren er ook altijd mensen die klaar stonden voor ons. Waaronder mijn vader. Als de club dan mensen tekortkomt, doe ik het graag.” Waaronder dus ook als lid van de jeugdcommissie. “Dat draait met name om het maken van de indelingen en het regelen van vrijwilligers.” Naast het coördineren van de samenwerkingsteams met NOAD’32, samen met Johannes Versluijs. “Daar zijn we verantwoordelijk voor de bovenbouw, vanaf de JO13.” En of dat alles nog niet genoeg is, trapt Hoevenaren sinds dit seizoen ook nog zelf een balletje mee. Bij de 35+. “Ik had elf jaar niet gevoetbald, kende niemand van de veteranen, tot iemand vroeg: wil je meedoen? Vanaf dat moment ben ik meteen opgenomen in het team.” Hoe gaat dat fysiek gezien? “Vaak heb ik een weekendje nodig om te herstellen, haha!” Heel verwonderlijk, is dat overigens niet. “Vroeger heb ik ooit mijn kruisband gescheurd, dus ik was altijd wel een beetje bang. Maar toen zag ik iemand lopen met zo’n brace en sinds ik die gebruik, heb ik dat helemaal niet meer.” Met de kwaliteiten, zit het bij de oud-verdediger dan ook nog wel goed. “Oorspronkelijk kom ik uit Werkendam, dus ik heb daar altijd gevoetbald. Onder meer in het tweede en het derde.”

Stappen maken

Liefde voor het spelletje, zit bij hem dan ook in het bloed. En bij zijn kinderen. “Nu het echt om de punten gaat, zijn we er thuis nog wel iets meer mee bezig. Kijken wat de tegenstander heeft gedaan, de stand bijhouden en dingen bespreken. Dat is natuurlijk heel leuk.” Want met zijn oudste zoon inmiddels in de JO13, is Hoevenaren meer betrokken dan ooit. “Wilhelmina’26 is een heel gemoedelijke club, net zoals GDC. Je kunt met iedereen praten en veel vrijwilligers doen wat. Jong en oud. Dat is mooi om te zien.” De inwoner van Wijk en Aalburg draagt daar dan ook graag zijn steentje aan bij. “Dit zou eigenlijk mijn laatste jaar worden, zodat ze konden kijken voor iemand anders, maar die is er niet. En die kleine wil graag voetballen, dus ga ik nog een seizoen door.” Ook zijn andere functies, blijft Hoevenaren voorlopig doen. “Zolang het te combineren blijft. Het moet wel leuk blijven.” En leuk, is vooral het training geven op het veld. “We proberen echt bepaalde dingen erin te krijgen. Zoals positiespel, waar ze moeten lopen, een vaste man houden of het veld breed houden. Als ze dat doorhebben, kunnen we echt van iedereen winnen.” Vooral door niet bang te zijn. “Dat is nog wel eens een dingetje. Daarom trainen we hard en moeten ze altijd de duels aangaan. Ook als je wat kleiner bent.” Alles om de jeugd verder te ontwikkelen, met het oog op de toekomst. “De vereniging biedt jeugdtrainers ook de mogelijkheid om de cursus te volgen, zodat we als club stappen kunnen blijven maken.” Want dat is nodig, weet Hoevenaren. “We hebben nog steeds extra vrijwilligers nodig, anders wordt het moeilijk om te blijven voetballen. Alle beetjes helpen!”

Klik op Wilhelmina ’26 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Wilhelmina ’26 voor meer informatie over de club.

Robbert de Bruine en SV Duiveland beleven teleurstellend seizoen

sv Duiveland
-
0
Robbert de Bruine en SV Duiveland beleven teleurstellend seizoen

OOSTERLAND – Vorig seizoen op een haar na misten Robbert de Bruine en SV Duiveland de titel en werden daarna in de nacompetitie uitgeschakeld. En dus volgde er een nieuw seizoen in de zaterdag vierde klasse. Alleen verloopt dat óók vooral teleurstellend.

“Totaal niet nodig maar het is wel de realiteit. We hebben gedurende het seizoen heel veel basisspelers en ook bepalende jongens door blessures moeten missen. Dat is zuur maar heeft ons wel opgebroken in wedstrijden. Andere jongens doen het naar behoren maar in het is gebleken dat onze selectie simpelweg niet breed genoeg is.”

De Bruine onderkent dat je wel eens een basiskracht kan missen, maar als het er wekelijks te veel zijn dan krijgt ook een ploeg die een seizoen eerder bijna kampioen werd het moeilijk. “We zijn een kleine dorpsclub en dan moet je realistisch zijn.  Mijn broer Stefan ligt er anderhalf jaar uit met een zware knieblessure en ook Jordy Wesdorp ligt er al een half jaar uit. Dat zijn voor ons belangrijke spelers die het verschil kunnen maken. Als je die dan mist, is dat lastig op te vangen. We hadden als doel om dit seizoen bij de bovenste vijf te spelen maar daar zijn we heel ver uit de buurt gebleven helaas.”

De Bruine wordt vierendertig en speelt al sinds zijn vijftiende onafgebroken in het eerste elftal van Duiveland. “Ik ben hier ooit op mijn zesde begonnen en geniet nog altijd enorm van het spelletje. Maar door een zware enkelblessure ben ik ook al een keer een jaar eruit geweest. De jaren laten zich voelen en ik train en speel met twee enkelbraces. In 2022 gaf de specialist me nog een drietal seizoenen. Dat is dus eigenlijk nu…. Het kraakbeen is weg, maar vooralsnog denk ik nog niet direct aan stoppen al twijfel ik soms wel. Ik heb ook als zzp’er een eigen bedrijf in groenvoorziening en tuinonderhoud, dus is het wel een overweging. Want die enkels heb ik natuurlijk wel nodig om mijn werk te kunnen doen. Het kunstgras is wel lastig voor zo’n type blessure.”

Waar hij in het verleden aanvoerder was bij Duiveland heeft hij de band inmiddels overgedaan aan Thijs Rentier. “Een bewuste keuze van mezelf. Ik ben er al eens heel lang uit geweest met een blessure dus vond ik het een goed moment om Thijs nu die rol op zich te laten nemen. Zo kan ik me vooral concentreren op mijn eigen spel en om mezelf optimaal fit te houden. Voorlopig wil ik er nog alles aan doen om met Duiveland minstens vierdeklasser te blijven. Als ons dat niet zou lukken, dan zou dat pas écht een domper zijn.”

Klik op SV Duiveland voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Duiveland voor meer informatie over de club.

Xander Geveke: ‘Soms wil ik misschien iets te graag’

vv Rozenburg
-
0
Xander Geveke: ‘Soms wil ik misschien iets te graag’

Xander Geveke is pas 21 jaar, maar heeft toch al een bijzonder voetballeven achter de rug. Hij groeide op bij Rozenburg, speelde een paar jaar bij Brielle, keerde vervolgens weer terug bij Rozenburg voordat hij zijn heil zocht bij Excelsior Maassluis. Op zijn achttiende sloot Rozenburg hem weer in de armen. “Je wisselt niet zomaar een paar keer van club op jonge leeftijd”, zegt hij.

Want, zo vertelt Xander, hij had zoals zoveel voetballers een droom. “Ja, profvoetballer worden. En ik wilde stapje voor stapje omhoog. Eerst Brielle, later Excelsior Maassluis. Ik zat ook in Maassluis op school, dus voor mij was dat ideaal. En het voelde als een stap dichterbij mijn grote doel.”

Maar dat doel, die grote droom, zat er niet in voor Geveke. “Ik speelde daar wel op niveau, in de vierde divisie, maar ik kwam een beetje op een dood spoor toen er eigenlijk geen team meer voor mij was. Toen dacht ik: ik ga weer lekker voor mijn plezier voetballen. Naar een andere club op een hoger niveau had ik geen zin meer in, ik wilde terug naar mijn vrienden bij Rozenburg.”

Mannenvoetbal

En dat was qua niveau een flinke stap terug. “Ja, maar ergens toch ook weer niet. Ik vertrok als jeugdspeler bij Excelsior Maassluis, maar bij Rozenburg sloot ik aan bij de senioren. In de selectie. Dat is totaal anders. Het is mannenvoetbal. En op dit niveau lopen echt veel goede voetballers. Daar verbaas ik me best vaak over eigenlijk. Alleen het soort voetbal is anders in de derde of vierde klasse, dat wel.”

Geveke kon zich snel neerleggen bij voetballen op een wat lager niveau. “Ja joh, met vrienden voetballen is geweldig. In mijn laatste jaar bij Excelsior Maassluis had ik me er al bij neergelegd dat dat het zou worden. En kijk, ik ben pas 21 jaar hè. Ik zit nu hartstikke goed bij Rozenburg, het is echt ontzettend leuk, maar je weet nooit wat de toekomst brengt. Misschien speel ik ooit wel op een hoger amateurniveau, maar ik zeg ook eerlijk dat ik daar momenteel helemaal niet mee bezig ben.”

‘Wil soms te graag’

Geveke is een speler die aanwezig is op het veld, vertelt hij. “Ik wil de bal wel heel graag hebben, dat klopt. Soms misschien iets te graag denk ik. Dan wil ik te veel doen. Maar dat is bekend van mij, dat weet iedereen op de club ook. En dat hoor ik ook. Ik ben vocaal aanwezig, wil mezelf laten horen. Terwijl ik buiten het veld juist weer een stuk rustiger ben.”

De 21-jarige Geveke staat op het middenveld bij Rozenburg. “Centraal. Maar soms ook centrale verdediger. Een voorkeur heb ik niet echt. Ik vind het allebei leuk, alleen kom je als middenvelder iets vaker voor het doel van de tegenstander. Maar ook centraal achterin voel ik me comfortabel en heb ik de vrijheid om vooruit te gaan.”

Er zit nog rek in Rozenburg, denkt de jonge voetballer. “We hebben een jong team. Ja, we kunnen echt bouwen richting de toekomst. Als we deze groep bij elkaar houden, en ik zou niet weten waarom dat niet lukt, kunnen we echt wel een leuk niveau bereiken. Hoger dan de vierde klasse. En wie weet wat er in de toekomst op mijn pad komt. Ik ga niet actief op zoek, maar ik wijs het ook niet direct af. Je moet altijd luisteren!”

Maar dan moet het gevoel wel heel goed zijn. “Want Rozenburg is wel mijn club. Een echte dorpsclub. Je ziet altijd dezelfde mensen op de vereniging. De club organiseert ook vaak evenementen voor de leden. Als er voetbal op televisie is bijvoorbeeld, het Nederlands elftal, kijken we dat met elkaar. En ook andere feestjes. Hartstikke gezellig joh!

Klik op VV Rozenburg voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Rozenburg voor meer informatie over de club.

Kloetinge: Gianni Vandepitte heeft plezier in het voetbal weer helemaal terug!

vv Kloetinge
-
0
Kloetinge: Gianni Vandepitte heeft plezier in het voetbal weer helemaal terug!

KLOETINGE – Dit seizoen is Gianni Vandepitte meer dan geregeld een smaakmaker in het basiselftal van Derde Divisionist Kloetinge. Het had niet veel gescheeld of de 24-jarige middenvelder was niet meer te bewonderen geweest op de Zeeuwse velden. ‘Door een meningsverschil met trainer Jurriaan van Poelje was ik het plezier kwijt en tijdelijk gestopt. Maar nu ziet alles er anders uit en is mijn plezier helemaal terug.’

Een groot aandeel daarin mag volgens Vandepitte worden toegeschreven op het conto van de nieuwe hoofdtrainer Rogier Veenstra. “Ik ken Rogier al heel lang en hij heeft er echt voor gezorgd dat ik me nu prima op mijn plek voel. Hij geeft me heel veel vertrouwen en dat zorgt dan bij mij automatisch voor dat ik me prettig voel op én naast het veld.”

Dat Gianni nu vrijwel wekelijks onomstreden basisklant is bij Kloetinge heeft overigens wel een keerzijde. “Mijn basisplaats gaat te koste van die van mijn broer Reguillo. Dat is wel balen maar dat heb ik natuurlijk niet in de hand. Het enige wat ik wil is belangrijk zijn voor het elftal en mezelf als voetballer op dit niveau doorontwikkelen. Jammer dat Reguillo nu minder speelt, want het is toch bijzonder om samen in één elftal te spelen.”

Veenstra en Vandepitte werkten in de jeugd van JVOZ ook al samen en is van nature eigenlijk een aanvallende middenvelder. Dit seizoen speelt hij echter voornamelijk op ‘acht’ zijn wedstrijden. “Ik sta nu wat verder naar achter op het veld, al blijf ik in mijn ogen echt een tien of speel graag hangend aan de linkerkant. Maar het is de keus van de trainer en die probeer ik nu zo goed mogelijk in te vullen. En dat gaat niet onaardig, want als je me vooraf aan dit seizoen had gezegd dat we in de laatste fase van de competitie in de top-vier zouden staan dan had ik daar direct voor getekend. We wilden aan het begin van dit seizoen hoger eindigen dan het jaar ervoor. Toen werden we dertiende, dus daar zijn we nu al prima in geslaagd haha.”

En als ze niet een aantal keer onnodige punten hadden laten liggen, dan had er volgens de creatieveling nog meer ingezeten. “We spelen goed voetbal en denk dat we echt hadden kunnen meestrijden. Het voetbal leeft hier enorm binnen de vereniging, dat merk je aan alles. De faciliteiten zijn geweldig en de gehele club zit in de lift. Van de O23, bij de jeugd en ook bij de senioren draait het goed. Er is een heldere visie en het grotere plaatje klopt gewoon. Daar verdienen heel veel mensen complimenten voor en geeft veel vertrouwen voor de toekomst.”

Na twee zware knieblessures is Vandepitte nu weer behoorlijk fit. “Natuurlijk ben je altijd alert en werk ik hard eraan om fit te blijven en de spieren rondom de knie sterk houd. In het begin had ik conditioneel moeite aan te haken en wedstrijdfit raken duurde lang. Nu voelt het steeds beter en heb ik een trainer die dat goed inschat. Soms beschermt hij me tegen mezelf en dat heb ik wel nodig. Ik durf nu weer veel meer op mijn eigen lijf te vertrouwen en dat zie je terug in mijn spel op het veld. Het was voor het laatst in 2019 bij NAC Breda dat ik zoveel duels heb gespeeld.”

In het dagelijks leven is Gianni werkzaam in de hulpverlening en begeleidt jongeren via PIT Coaching & Hulpverlening, het bedrijf van zijn broer Reguillo. “Dat is heel gaaf om te doen en jongeren richting te geven en ook met hen vaak te sporten. Voetbal neemt een heel belangrijke plek in mijn leven in. Even was ik de liefde voor de sport volledig kwijtgeraakt maar nu geniet ik moet volle teugen en heb het gevoel dat er nog wel meer in de tank zit. Dat moet er nog uitkomen hier en hoop ik de komende jaren bij Kloetinge nog heel wat mooie momenten te mogen meemaken. ”

Klik op VV Kloetinge voor meer artikelen over de club.
Klik op VV Kloetinge voor meer informatie over de club.

JEKA MO13-1 Kampioen na 4-0 Zege op Runner-up

rkvv Jeka
-
0
JEKA MO13-1 Kampioen na 4-0 Zege op Runner-up

Ze hebben hiermee een uitzonderlijke prestatie geleverd: de Hoofdklasse is voor deze leeftijdscategorie het hoogste amateurniveau van Nederland. Nederland kent voor de MO13 slechts 7 Hoofdklassen en kampioen worden van één ervan is meer dan goed te noemen. Het is nog nooit een meidenteam van JEKA gelukt om deze prestatie te leveren.

In de kampioenswedstrijd werd overtuigend met 4-0 gewonnen. Deze wedstrijd ging tegen de meiden van Rijsoord. De nummer 2 in de klasse en zeker ook een goed team! Uiteindelijk trok JEKA de wedstrijd over de streep.

JEKA’s MO13-1 eindigde daarmee duidelijk op de eerste plaats met 7 punten voorsprong op de rest en een doelsaldo van +44. Opmerkelijk is ook dat dit lukte zonder vaste keeper en met een beperkt aantal speelsters dat in de verdediging wil spelen. Ondanks het veelvuldig wisselen van positie leverden de speelsters van het team wekelijks een prima prestatie. Met enige regelmaat werd ook het dubbele aantal cijfers aangetikt in de gemaakte doelpunten.

Het talentvolle team legt niet alleen goed voetbal op de mat, maar het is ook nog eens een bijzonder enthousiaste groep meiden. Spelplezier, onderlinge gezelligheid en mooi voetbal gaan bij JEKA MO13-1 hand-in-hand.

Het team laat zien dat het meidenvoetbal zeker niet onderdoet voor dat van de jongens. De Bredase meiden zijn allemaal erg begaan met de sport en willen zich wekelijks verbeteren. JEKA zet hiermee goede stappen in het naar een hoger niveau tillen van het damesvoetbal.
Volgend seizoen zullen deze meiden proberen het succes van dit jaar te evenaren, nu in de MO15-1. Ben je of ken je een talentvolle speelster uit de regio Breda van 13, 14 of 15 jaar die ook graag op hoog niveau zou willen voetballen? Neem dan contact op met de coach van dit team via mail: royvandewater@hotmail.com. Met name als keepster of verdedigster zou je een welkome aanvulling zijn op dit leuke team!
Klik op rkvv JEKA voor de laatste artikelen over de club.
Klik op rkvv JEKA voor meer informatie over de club.

Kevin van der Meij geniet van zijn rol als scheidsrechter bij SV Hillegom

sv Hillegom
-
0
Kevin van der Meij geniet van zijn rol als scheidsrechter bij SV Hillegom

Sinds een jaar is Kevin van der Meij een vast gezicht op de velden van SV Hillegom. De 39-jarige inwoner van Sassenheim begon met fluiten nadat zijn zoon zich vorig jaar maart aansloot bij de club. Wat begon als een praktische manier om te helpen, groeide al snel uit tot een nieuwe passie. “Als mijn zoon toch aan het voetballen is, waarom zou ik de club dan niet helpen?” zegt Kevin.

Hoewel hij zelf uit Sassenheim komt en dus niet eerder bekend was met SV Hillegom, voelde hij zich al snel thuis. “Toen mijn zoon begon, kregen we uitleg over hoe alles bij de JO8 werkte. Er werd ook een oproep gedaan of ouders wilden helpen met fluiten. Dat sprak mij eigenlijk meteen aan,” legt hij uit.

Om zich goed voor te bereiden, schreef Kevin zich in voor de scheidsrechtercursus. Inmiddels fluit hij als clubscheidsrechter elke zaterdag een aantal wedstrijden. “Het is echt heel leuk,” vertelt hij enthousiast. “Het spelletje is leuk, maar vooral als je ziet dat die jongens een leuke wedstrijd hebben gehad, geeft dat veel voldoening.”

Voetbal is Kevin niet vreemd. Zelf speelde hij jarenlang bij Ter Leede. Na zijn actievere voetbaltijd koos hij er voor om verder te gaan in het 35+ voetbal, de zogenaamde ‘legends’-competitie. “Daar heb je ook minder verplichtingen en dat wilde ik. Als scheidsrechter heb ik ook die vrijheid,” zegt hij.

Een grappig toeval: Kevin ontdekte tijdens de cursus dat zijn zwager óók de opleiding tot scheidsrechter volgde. Daarnaast kende hij nog een aantal anderen die betrokken waren, wat het voor hem nog leuker maakte. “Je leert steeds meer mensen kennen. Doordat ik zelf uit Sassenheim kom, kende ik aanvankelijk niet veel mensen bij SV Hillegom, maar dat is nu wel anders.”

De reacties vanuit de spelers zijn volgens Kevin overwegend positief. “Natuurlijk is niet iedereen het altijd met je eens als je voor een overtreding fluit, maar dat hoort erbij,” lacht hij. “Je probeert het iedereen naar de zin te maken, maar uiteindelijk ben jij degene die beslist.” Van elke wedstrijd steekt hij wel iets op. “Er zijn altijd momenten waar je van leert.”

Hoewel hij af en toe jeugdwedstrijden fluit, ligt zijn voorkeur duidelijk bij de senioren. “Bij senioren gebeurt er gewoon wat meer. Er is meer dynamiek, meer strijd. Dat maakt het leuker om te leiden,” legt hij uit.

De waardering die hij krijgt vanuit de club en de spelers motiveert hem om door te gaan. “Na de wedstrijd even een hapje en drankje, een bedankje; dat doet echt wat met je,” zegt Kevin. “Volgend jaar blijf ik zeker doorgaan als scheidsrechter.”

Zijn eigen ervaring als nieuwe scheidsrechter wil Kevin ook inzetten om anderen enthousiast te maken. “We hopen meer mensen te enthousiasmeren om ook te gaan fluiten,” benadrukt hij. “Zonder scheidsrechters kan er geen wedstrijd gespeeld worden. En het is echt leuker dan veel mensen denken.”

Voor Kevin is zijn nieuwe rol niet alleen een manier om betrokken te zijn bij de sport van zijn zoon, maar ook om een steentje bij te dragen aan de vereniging en tegelijkertijd nieuwe mensen te leren kennen. Met zijn inzet en enthousiasme is hij een prachtig voorbeeld van hoe belangrijk vrijwilligers zijn voor het amateurvoetbal.

Klik op SV Hillegom voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Hillegom voor meer informatie over de club.

Peter Hermans: een leven lang in het rood-wit van VV Noordwijk

vv Noordwijk
-
0
Peter Hermans: een leven lang in het rood-wit van VV Noordwijk

Peter Hermans en VV Noordwijk zijn al tientallen jaren onlosmakelijk met elkaar verbonden. De 52-jarige Noordwijker is niet alleen geboren en getogen in het kustdorp, maar ademt ook de rood-witte clubkleuren. “Mijn bril is rood-wit gekleurd,” zegt Hermans lachend. “Het is voor mij zo vanzelfsprekend, maar het is vooral de gezelligheid die het voor mij zo mooi maakt.”

Al op achtjarige leeftijd werd Hermans lid van de club. In de jeugd speelde hij op het hoogste niveau, maar toen het serieuzer werd, koos hij ervoor om met vrienden te blijven voetballen. “Dat was voor mij belangrijker dan de prestatiedrang,” vertelt hij. Tot zijn 42ste stond hij zelf actief op het veld.

Naast zijn actieve voetbalcarrière rolde Hermans op jonge leeftijd al het vrijwilligerswerk in. “Begin twintig begon ik als aanvoerder van een seniorenteam. Na een paar jaar kwam ik in de seniorencommissie en werd ik contactpersoon voor alle seniorenteams,” legt hij uit. “Van het één rol je in het ander. Als ik zag dat iets niet goed werd gedaan, pakte ik het gewoon op of kaartte het aan.”

Gedurende bijna vijftien jaar was Hermans wedstrijdsecretaris, een taak die hij pas recent heeft neergelegd. “Het viel dit jaar wel mee qua drukte,” merkt hij op. Daarnaast was hij drie jaar scheidsrechtercoördinator en heeft hij ook jarenlang als scheidsrechter wedstrijden gefloten. “Dat vond ik mooi, omdat je zo toch zelf in beweging blijft en betrokken blijft bij het spelletje.”

Op zaterdag is Hermans nog steeds een vertrouwd gezicht op Sportpark Duinwetering. “Ik ben er als gastheer, ontvang de tegenstanders en de scheidsrechters. Daarnaast draai ik af en toe een bardienst en fluit ik soms nog een wedstrijdje,” vertelt hij. “Zolang ik het leuk blijf vinden, blijf ik actief.”

Wat drijft iemand om tientallen jaren actief te zijn als vrijwilliger? Voor Hermans is het antwoord simpel: plezier. “De belangrijkste reden voor mij is dat ik het gezellig vind op zo’n zaterdag,” zegt hij. “Als je het niet leuk vindt, houd je het niet vol. Je krijgt er echt een voldaan gevoel van als alles goed is verlopen.”

VV Noordwijk speelt volgens Hermans een centrale rol in zijn leven. “De club is heel belangrijk voor mij,” stelt hij. “Ik hoop altijd dat het gezellig blijft en dat er veel energie op de club blijft hangen.” Die saamhorigheid en betrokkenheid zijn volgens hem typische kenmerken van de vereniging.

Hermans heeft in zijn lange periode bij Noordwijk vele verschillende rollen vervuld, waaronder drie jaar als bestuurslid. “Ik heb genoeg petten opgehad,” grapt hij. Toch heeft hij nooit getwijfeld over zijn inzet. “Noordwijk is mijn club. Daar wil ik gewoon mijn steentje aan bijdragen.”

Naast de sfeer en gezelligheid prijst Hermans de balans die VV Noordwijk weet te bewaren tussen prestatiegericht en recreatief voetbal. “Het is belangrijk dat je ruimte biedt aan beide groepen,” legt hij uit. “Je wilt aan de ene kant spelers ontwikkelen die hogerop kunnen, maar ook zorgen dat recreatieve spelers een plek hebben waar ze plezier maken.”

Voor de toekomst hoopt Hermans dat de club haar karakter behoudt. “Dat de club blijft draaien op vrijwilligers, want zij zijn echt de motor van de vereniging,” benadrukt hij. Zelf blijft hij zich ook inzetten, zolang hij er plezier aan beleeft. Met zijn tomeloze inzet, betrokkenheid en rood-witte hart is Peter Hermans hét voorbeeld van wat een vrijwilliger voor een vereniging kan betekenen. Zijn verhaal laat zien dat voetbal niet alleen draait om de wedstrijden op het veld, maar vooral ook om de mensen eromheen die ervoor zorgen dat alles soepel verloopt — week in, week uit.

Klik op VV Noordwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Noordwijk voor meer informatie over de club.

“De kracht van het collectief” – Rick van Beelen over de supportersvereniging van VV Katwijk

vv Katwijk
-
0
“De kracht van het collectief” – Rick van Beelen over de supportersvereniging van VV Katwijk

Rick van Beelen is voorzitter van de supportersvereniging van VV Katwijk, met bijna 500 leden stevig geworteld in de lokale voetbalcultuur. Ondanks dat de supportersvereniging losstaat van de voetbalclub zelf, vervult ze een onmisbare rol als schakel tussen de fanatieke aanhang en het bestuur van de vereniging.

“We organiseren feesten, regelen busreizen naar uitwedstrijden en bemiddelen waar nodig bij supporterskwesties,” vertelt Van Beelen. “De leden zijn tussen de 0 en 90 jaar oud. Dat zegt wel iets over hoe breed gedragen we zijn.”

De supportersvereniging is in de loop der jaren uitgegroeid tot een serieuze club van bijna 500 leden en is daarmee groter dan menig amateurclub. “Het begon ooit klein, maar inmiddels zijn we echt een fikse vereniging,” aldus Van Beelen. “We hebben een bestuur van vijf mensen. Dat zijn Annoeske, Heleen, Greet, Rob en ik. Dat is een heel gaaf team dat het voor mij echt de moeite waar maakt.”

Met een lidmaatschap van slechts 15 euro per jaar krijgen leden toegang tot allerlei voordelen, zoals kortingen op activiteiten en merchandise. “Maar het belangrijkste wat je ervoor terugkrijgt,” zegt Rick, “is dat je onderdeel bent van iets groters. De kracht van het collectief.”

Schakel tussen twee werelden

Wat VV Katwijk uniek maakt, is de enorme supportersschare voor een amateurclub. Dat brengt ook uitdagingen met zich mee. “Vroeger misten we een schakel tussen de harde kern van supporters en het bestuur van de club. Dan wilde de ene kant linksaf en de andere rechtsaf. Inmiddels hebben we die samenwerking echt verbeterd.”

Een goed voorbeeld daarvan is het vuurwerkbeleid. “Supporters wilden sfeeracties met vuurwerk, maar het bestuur stond daar huiverig tegenover vanwege de boetes vanuit de KNVB. Door als vereniging op te treden, zorgen we ervoor dat iedereen zich gehoord voelt, zonder dat het escaleert.”

Ook praktische zaken worden via de vereniging opgepakt. “Achter de goal kon je bijvoorbeeld de achterlijn niet goed zien. In plaats van dat individuele supporters gaan klagen, kaartten wij het namens de achterban aan. En dat leidde er toe dat een ophoging van de staantribune nu op de agenda staat. Dat is de kracht van samen optrekken.”

Van MVKV tot Katwijk

Van Beelen groeide op in Katwijk, maar begon zijn voetbalcarrière bij MVKV. “Mijn vader voetbalde daar vroeger ook, dus logisch dat ik daar begon. Op een gegeven moment ben ik naar VV Katwijk gegaan en heb altijd in vriendenelftallen gespeeld.”

Zijn band met VV Katwijk is diepgeworteld. “Toen mijn oudste kind geboren werd, heb ik hem eerst lid gemaakt van Katwijk voordat ik ‘m inschreef bij het gemeentehuis,” zegt hij lachend. “Mijn schoonvader heeft een voorkeur voor de andere club uit het dorp, dus ik dacht: ik moet snel zijn voordat m’n schoonvader geintjes uit gaat halen.”

Geen haat, wel rivaliteit

Over de andere clubs binnen de gemeente Katwijk is Van Beelen duidelijk: “Ik heb geen bloedhekel aan die clubs hoor. Maar voor de gezelligheid ga ik daar niet heen.” De rivaliteit is voelbaar, maar blijft sportief.

Als voorzitter twijfelde hij aanvankelijk toen hij gevraagd werd. “Omdat als je het doet, moet je het voor de volle honderd procent doen. Vrijwilligerswerk is belangrijk, zeker bij een club als deze.”

Die supportersschare… dat zie je nergens

Wat hem misschien nog wel het meeste raakt, is de passie van de Katwijk-supporters. “Hoe het leeft bij onze supporters. Dat is geweldig om te zien.”

Vroeger was hij zelf nog ziek van een verloren wedstrijd. “Dan was het weekend echt verpest. Ik was er doodziek van. Nu kan ik het sneller relativeren. Maar het gevoel voor de club blijft.”

Volgens Van Beelen is de samenwerking tussen de supporters en de club beter dan ooit. “We werken echt sámen. En dat maakt Katwijk zo bijzonder. Die supportersschare… dat zie je nergens joh.”

Klik op VV Katwijk voor de laatste artikelen over de club.
Klik op VV Katwijk voor meer informatie over de club.

Jessica en Eline zorgen voor sfeer bij FC Rijnvogels: “Zwaaien met die vlaggen, dan begint het feest al voor de aftrap”

fc Rijnvogels
-
0
Jessica en Eline zorgen voor sfeer bij FC Rijnvogels: “Zwaaien met die vlaggen, dan begint het feest al voor de aftrap”

Op zaterdag is het bij FC Rijnvogels zelden stil – en al helemaal niet als Jessica en Eline in de buurt zijn. Deze twee enthousiaste voetbalmoeders zorgen ervoor dat de jongste jeugd met vlaggen het veld op mag bij de thuiswedstrijden van het eerste elftal. Een kleine traditie, met een groots effect.

“We werden gevraagd om iets doen waardoor de jeugd meer betrokken wordt bij de club,” vertelt Eline. “Het is zonde als je alleen maar langs de lijn staat. Dus nu nodigen we wekelijks een jeugdteam uit – van 5/6 tot een jaar of 11 – om met vlaggen het veld op te gaan. En dat is iedere keer weer een feestje.”

De wedstrijddag begint voor de jonge vlaggendragers vaak al in het jeugdhonk, waar Jessica en Eline ook de boel draaiende houden. “Dat is zo’n gezellige plek,” zegt Jessica. “Er staat een grote tafel waar geknutseld wordt, er hangt een grote tv, en vooral: de sfeer is gewoon goed. We zorgen ervoor dat het een leuke middag wordt.”

“Als wij het jeugdhonk openen,” vult Jessica aan, “dan is het ook echt even hun plek. Een beetje hangen, kletsen, iets creatiefs doen. Het is allemaal niet te ingewikkeld, maar het maakt het net even leuker voor die kinderen.”

Voetbalmoeders met een missie

Dat de twee niet stilzitten, moge duidelijk zijn. “Onze mannen zijn trainer, dus wij zijn automatisch ‘assistent-trainer’ thuis,” lacht Eline. “Mijn zoon en dochter spelen allebei in de jeugd van FC Rijnvogels. Dus je begrijpt: op zaterdag draait alles om voetbal. Echt alles. Dat begint al bij het ontbijt. Zelf heb ik vroeger ook bij Rijnvogels gevoetbald. Tussendoor heb ik ook nog een tijdje bij Quick Boys gespeeld, maar uiteindelijk toch weer bij Rijnvogels beland, en dat voelt echt als thuis.”

Onlangs organiseerden Jessica en Eline een discoparty voor de jeugd. “DJ erbij, lichtjes, limonade,” zegt Jessica. “Voor die leeftijd is er niet zo veel, dus dan is het juist leuk om zoiets te doen. We willen gewoon dat ze het naar hun zin hebben bij de club. Dan blijven ze hangen.”

En dat lukt aardig, want de kinderen zijn enthousiast – en de ouders ook. “Je ziet die koppies als ze het veld op mogen met zo’n vlag. En dat is precies waarom we het doen.”

Eén grote voetbalfamilie

Wat beide vrouwen bindt, is hun liefde voor het verenigingsleven. “FC Rijnvogels is gewoon een superleuke club,” zegt Eline. “Het is knus, vertrouwd, en je mag hier jezelf zijn. Natuurlijk, ik ga ook nog weleens naar feestjes bij Katwijk of Quick Boys, het is overal gezellig, maar hier bij Rijnvogels voel ik me echt thuis.”

Jessica knikt instemmend: “Iedereen kent elkaar, je zegt elkaar gedag, helpt elkaar waar nodig. Het is gewoon één grote familie wat dat betreft.”

Of het nou knutselen is, dansen op een discomiddag of zwaaien met een vlag voor het eerste elftal – voor Jessica en Eline draait het allemaal om beleving. “Als de kinderen genieten, dan hebben wij ons werk gedaan,” zegt Jessica.

Eline sluit af: “Zaterdag is gewoon voetbaldag. En dan zorgen wij wel voor de vlaggen, de gezelligheid én een goede sfeer. Want bij FC Rijnvogels is iedereen welkom – vlag of geen vlag.”

Klik op FC Rijnvogels voor de laatste artikelen over de club.
Klik op FC Rijnvogels voor meer informatie over de club.

Lotte van der Voort: Speelster en aanvoerdster van Warmunda Vrouwen 1.

sv Warmunda
-
0
Lotte van der Voort: Speelster en aanvoerdster van Warmunda Vrouwen 1.

Wat begon als een idee in coronatijd om een damesteam op te richten, is inmiddels uitgegroeid tot een vast onderdeel van Warmunda. Een team dat niet alleen strijd levert op het veld, maar ook een waardevolle plek inneemt binnen de clubcultuur. Lotte van der Voort is al sinds de oprichting van het damesteam betrokken. Sterker nog: ze ís de oprichtster.

“Ik voetbal sinds mijn zesde,” vertelt de 27-jarige Van der Voort. “Als meisje speelde ik tot mijn 13e, 14e bij de jongens van Warmunda. Toen scheurde ik voor het eerst mijn kruisband af. Ik voetbalde heel graag, dus dat kwam hard aan.” Daarna volgde een voetbalreis langs meerdere clubs: via UDO naar Ter Leede en later Foreholte. “Bij Foreholte scheurde ik mijn andere kruisband af. In die periode viel ons team uit elkaar. Terwijl ik aan het revalideren was, begon het idee te groeien: waarom niet zelf een damesteam oprichten bij Warmunda?”

Van niets naar iets moois.

Warmunda heeft eerder al een damesteam gehad, welke een aantal jaar geleden gestopt is. Dit kwam omdat het op een steeds hoger niveau kwam te spelen waardoor dat damesteam steeds langere reistijden had. Door deze reistijden werd het voor een aantal dames niet meer haalbaar en besloten te stoppen of bij een andere club te voetballen. Van der Voort wilde weer een damesteam oprichten wat laagdrempelig, lokaal en vooral leuk is, een écht vriendenteam. “We hebben in totaal zo’n vier of vijf open trainingen georganiseerd. Ik liep door de Albert Heijn en hoorde mensen erover praten: ‘Hé, jij organiseert toch trainingen voor een nieuw damesteam?’ We zijn uiteindelijk met een stuk of 22 dames begonnen. Sommigen via via, anderen gewoon spontaan binnengelopen.”

Het vierde seizoen van Warmunda Vrouwen 1 is inmiddels in volle gang, al kampt het team momenteel met een krappe bezetting. “We hebben nu te maken met blessures en een aantal speelsters die gestopt zijn. Voor volgend seizoen staan zoals het er nu naar uitziet elf speelsters ingeschreven. Vorige week hadden we twee open trainingen en daar kwamen negen nieuwe meiden op af. We moeten er nu voor zorgen dat we onze selectie uitbreiden, zodat het damesteam bij Warmunda kan blijven bestaan.”

Van der Voort, Pionier met hart voor de club, is niet alleen aanvoerster, maar maakt ook de opstellingen en neemt het team mee in het reilen en zeilen van de club. Daarbuiten staat ze achter de bar als vrijwilliger en gaat ieder jaar mee op het Warmunda-kamp voor de jeugd. “Je komt helemaal gesloopt terug van dat kamp,” zegt ze lachend. “Maar als je ziet hoeveel plezier die kinderen hebben, dan weet je waarvoor je het doet. Het is echt de leukste week van het jaar voor hen.”

De aanwezigheid van het damesteam heeft de clubcultuur volgens haar positief beïnvloed. “Het is gewoon een andere sfeer als er ook vrouwen in de kantine zitten. We zijn in die zin wel een aanwinst voor Warmunda. En het mooie is: iedereen is welkom. Of je nou wél of géén voetbalervaring hebt.”

Toekomstplannen: groeien en plezier houden.

Het team traint twee keer per week en er zijn twee trainers betrokken. “We willen allemaal winnen, die drive is er echt,” benadrukt Van der Voort. “Maar het is niet altijd gemakkelijk geweest. Resultaten bleven soms uit, vaste krachten vielen uit. Toch houden we vol, met z’n allen.”

De toekomst? Die ziet Van der Voort positief tegemoet. “Als we deze lijn kunnen doorzetten en nog een paar extra speelsters erbij krijgen, kunnen we komend seizoen weer volle bak meedoen. En het allerbelangrijkste: zolang we plezier blijven hebben, komt de rest vanzelf.”

Klik op SV Warmunda voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SV Warmunda voor meer informatie over de club.

1...606162...1.416Pagina 61 van 1.416

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.