Home Blog Pagina 54

‘Iedereen is hier lekker recht voor zijn raap’

sv Dussense Boys
-
0
‘Iedereen is hier lekker recht voor zijn raap’

Hoewel Hans Miesen zelf als voetballer niet over al te veel talent beschikte, komt de inwoner van Almkerk al ruim 25 jaar met veel plezier naar het sportpark van Dussense Boys. Niet als speler, maar als lid van de activiteitencommissie én trainer van de JO13. “Ik ben vooral van de persoonlijke aandacht.”

Oftewel, iedereen bij de groep betrekken, legt Miesen (49) uit. “Een beetje het sociale gedeelte, dat ligt mij meer.” Samen met collega-trainers Dennis Groen en Gilbert Versteeg, vormt hij sinds een aantal jaar, een complementair begeleidingsteam. “Die jongens hebben zelf gevoetbald, onder meer in het eerste, dus die hebben meer verstand van voetbal. Zij zetten dan ook de training uit.” Aan hem de taak om van al die spelers, een geheel te maken. “En dat is aardig gelukt! Het is echt een team geworden, hecht én fanatiek.”

Gemoedelijk

Dat Miesen ooit jeugdtrainer zou worden, had hij zelf hoogstwaarschijnlijk ook nooit verwacht. Want voetballen, was vroeger niet zijn grootste kwaliteit, zo blijkt. “Ik en voetbal? Schei uit! Ik kon geen bal raken. Toen hebben ze me maar naar een scheidsrechterscursus gestuurd. Dat heb ik nog wel een tijdje op hoog niveau gedaan.” Toch staat hij bij Dussense Boys nu dus bij de JO13 voor de groep. “Ik ging toch altijd mee en het team bestond uit achttien kids, dan help ik wel een handje mee, dacht ik.” En van het één, kwam het ander. “Dan kun je ook wel een trainerscursus gaan volgen, riepen ze vervolgens. Daar heb ik veel van geleerd.” Zes seizoenen, heel wat ballen rapen en meehobbelen later, is Miesen er nu dus nog steeds. Vol plezier. “Het is gewoon leuk om die gasten overal in mee te laten gaan en om ze vooruit te zien gaan.” Bij een club, waar de vrijwilliger het uitstekend naar zijn zin heeft. “Dat is een beetje het laagdrempelige van Dussense Boys. Heel gemoedelijk en misschien zelfs een beetje kneuterig. Maar daardoor is alles heel goed geregeld en zijn de lijntjes kort. Ik hoef nooit te vragen of iemand een keer de was wil doen of kan rijden.” Ook de accommodatie, kan hem wel bekoren. “We zijn een vijfdeklasser, maar als je ons sportpark ziet…” Bang dat hij wat anders gaat doen, hoeven ze bij de club dan ook niet te zijn. “Door een andere baan heb ik keuzes moeten, alleen dit wil ik niet laten vallen. Ik blijf hier nog wel even hangen!”

Binding

Onder meer als lid van de activiteitencommissie. “Ik kwam al 25 jaar bij de club als DJ, dus dan kun je net zo goed wat in die commissie gaan doen. Moeten ze destijds hebben gedacht. Inmiddels doe ik dat alweer een jaar of acht.” En niet voor niks. “Het is heel belangrijk om de jeugd betrokken te houden bij de club. Op die manier zorg je ook voor binding onderling.” Hoe ze dat proberen? “We doen iets met sinterklaas, gaan naar wedstrijden van RKC Waalwijk, organiseren een penaltybokaal en houden een dropping.” Eén keer in de twee jaar, komt daar ook nog het traditionele jeugdkamp bij. “Dat zijn twee dagen, vol met activiteiten. Springkussens, een toernooi of bijvoorbeeld voetballen met LED-verlichting.” Wonend op 500 meter van het veld van voetbalclub Almkerk, ligt zijn hart toch bij Dussense Boys, lacht Miesen. Mede door zijn dochter. “Die wilde acht jaar geleden, in de tijd dat ik DJ was, een keer mee. Toen zei ze: ‘Pap, hier voetballen meisjes. Mag ik dat ook?’ Dat duurt maar even, dacht ik. Maar ze doet het nog steeds!” De vereniging uit Dussen is voor Miesen dan ook eigenlijk een soort familieclub geworden. “Ik rijd er nog altijd iedere maandag, woensdag, zaterdag en voor alle vergaderingen met veel plezier heen. Iedereen is hier lekker recht voor zijn raap, dat is mijn ding!”

Klik op Dussense Boys voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Dussense Boys voor meer informatie over de club.

Leen Keijzerwaard: ‘In Oudenhoorn ben ik gelukkig!’

OHVV
-
0
Leen Keijzerwaard: ‘In Oudenhoorn ben ik gelukkig!’

Leen Keijzerwaard loopt al zijn hele leven rond bij OHVV. “Ik ben geboren en getogen in Oudenhoorn en ben ook nooit meer weggegaan. Dit is de plek waar ik gelukkig ben. Dus ook bij OHVV”, aldus de voorzitter van de vijfdeklasser.

Toen Keijzerwaard zo’n 6 jaar oud was werd hij lid van OHVV. “En op mijn 25ste zat ik al in het bestuur. Nou, ik ben nu 64 jaar. Reken maar uit. Ik heb niet onafgebroken in het bestuur gezeten hoor, maar wel een hele tijd. In die beginperiode was dat niet ideaal omdat ik zelf nog voetbalde in het eerste team. Maar ja, ik werd gevraagd. Ik kan me herinneren dat Gerrie van Pelt en Jan Trommel het tijd vonden voor wat jong bloed. Toen heb ik me laten overhalen. Naar zulke mensen luisterde ik wel.”

Voldoening

Het gevoel voor OHVV is nooit meer weggegaan. “OHVV is echt iets van het dorp. Het hoort bij Oudenhoorn. Ik heb altijd veel plezier gehad op de club, en dat is nog steeds zo. Ik kan me nog goed onze voetbalfeesten herinneren, met een loterij. Daar haalde ik zoveel voldoening uit. Met een kleine groep mensen konden wij een mooi feest neerzetten en ook nog geld binnenhalen voor de club. Het helpt ook dat je goed op kunt schieten met de medebestuursleden. Nu ook weer, het is een klein maar leuk team.”

Keijzerwaard is vaak op de club te vinden. “Vier a vijf keer in de week zeker wel. En mijn kantoor zit niet gek ver van de club vandaan. Dus als het hek open moet voor wat mensen, kom ik er ook aan met de sleutel. Het blijft leuk, ook op de zaterdagen. Ik ben er altijd als het eerste elftal speelt, thuis en uit. Dat doe ik al jaren. Ook omdat mijn oudste zoon David jarenlang in het eerste heeft gespeeld natuurlijk. Toen was ik bestuurslid én ouder. En nu weer, met mijn andere zoon Matthijs in het elftal.”

“OHVV is een kleine dorpsclub. Met gezellige en betrokken mensen. Maar we hebben ook wel zorgen hoor. We moeten ook niet te klein worden. Met name met de jeugdafdeling. In Oudenhoorn zitten zo’n 60 kinderen op de lagere school, dus moet je het ook van kinderen uit omliggende plaatsen hebben. En gelukkig spreekt het veel mensen aan om bij een kleinere gemoedelijke club te spelen, met kortere lijnen.”

Trainingsgroep

Momenteel heeft OHVV zo’n 175 leden. “We hebben vier jeugdteams, drie seniorenteams en een trainingsgroep. Daar zijn zo’n 40 mensen lid van. Voetballers die niet altijd kunnen, maar zo nu en dan doordeweeks lekker anderhalf uur gaan voetballen. Met veel voormalige spelers van het eerste ook. Adrie Poldervaart komt ook als hij even tijd heeft. Voor OHVV hartstikke fijn zo’n groep. Ze doen een partijtje, een drankje na afloop, en vaak zijn ze ook wel betrokken bij iets anders binnen de club. Heel waardevol!”

Een gunstige ontwikkeling voor OHVV is ook de nieuwe woonwijk in het dorp. “Er zijn 180 woningen bij gekomen. Dat waren er voorheen in totaal 500. Dus dat is een behoorlijk aantal. We hopen op een beetje doorstroming en verjonging vanuit die wijk. Veel mensen zijn opgegroeid in Oudenhoorn, wilden hier wonen, maar konden geen woning vinden. Dan helpt zo’n nieuwe wijk wel. Wij hopen daar als club ook ons voordeel mee te doen natuurlijk.”

Trots is Keijzerwaard ook op zijn eigen bedrijf: Keijzerwaard, een verzekeringskantoor. “We bestaan al 120 jaar. Ik ben de derde generatie in het bedrijf en mijn kinderen werken ook op kantoor. David kwam als eerste en ik weet dat Matthijs toen zei: ‘Ik ben blij dat jij dit gaat doen, dan kan ik kiezen’, ha ha. Maar uiteindelijk is hij ook in het bedrijf gekomen en hebben mijn zoons ook mijn dochter Rebecca gevraagd. Zij werkt sinds 1 januari bij ons. Ik vind het hartstikke leuk, maar vooral omdat ik weet dat ze het zelf leuk vinden. Dat vind ik wel belangrijk, ze moeten het niet voor hun vader doen!”

Klik op OHVV voor de laatste artikelen over de club.
Klik op OHVV voor meer informatie over de club.

‘Ik waardeer iedere minuut dat ik op het voetbalveld sta’

SC Botlek
-
0
‘Ik waardeer iedere minuut dat ik op het voetbalveld sta’

Lorenzo Karamat Ali ziet zichzelf niet snel meer vertrekken bij SC Botlek. “Ik heb altijd gezegd dat ik zo hoog mogelijk wil voetballen, maar door de gezelligheid bij SC Botlek, én ook de kwaliteit van de groep, kan het ook zo zijn dat ik hier nog lang speel. Ik ben even geblesseerd geweest, maar dit is wel mijn leukste seizoen tot nu toe!”

Een linksback is de 23-jarige oud-speler van Hekelingen. “Dat is ook bij Hekelingen begonnen, onder trainer Guy Duim. Hij vond dat ik me moest focussen op die positie. Ik was daarvoor linksbuiten, linkshalf en speelde ook nog een tijdje op 6. Maar toen de trainer zei dat linksback een goede positie voor mij, vond ik dat helemaal prima. We speelden in een 4-4-2 opstelling, in een ruit, ik had heel veel ruimte om op te komen. Voor mij was het een heel aantrekkelijke positie.”

Een positie ook waar Karamat Ali sindsdien niet meer is weggeweest. “Bij SC Botlek vul ik die positie eigenlijk op dezelfde manier in. Maar ik moet nog wel fitter worden. Ik wil het 90 minuten lang volhouden, want het is echt een wapen van ons als ploeg. Het grappige is dat ik sinds mijn blessure, die me zeven weken aan de kant hield dit seizoen, anders naar voetbal ben gaan kijken. Je waardeert het spelletje zo ontzettend als je even niet kunt voetballen. Ik waardeer echt iedere minuut dat ik op het veld sta. Ik geniet meer. En we hebben bij SC Botlek zo’n ontzettend leuke groep, het is altijd lachen, maar er wordt ook keihard gewerkt.”

Drie trainers

Karamat Ali is bezig aan zijn derde seizoen bij SC Botlek. “En ik heb ook al drie trainers gehad. Nu John Kleijn, daarvoor John Stougje en Ed Ridderhof. Ze hebben alle drie hun kwaliteiten. Stougje en Kleijn zijn trainers die overal het positieve van in zien. Ze proberen altijd van iets negatiefs iets positiefs te maken. Dat vind ik knap. Als een speler een klote bal geeft, weet-ie dat zelf ook, die trainers kunnen er dan toch een positieve draai aan geven. En bij Ridderhof merkte je dat hij op hoger niveau heeft getraind. Ook daar stak ik veel van op.”

Opvallend is dat Karamat Ali de deur bij Hekelingen achter zich dichttrok na een kampioenschap. “Ik schommelde daar een beetje tussen het eerste en tweede team in. En de selectie leek een beetje uit elkaar te vallen. Overigens waren we toen ik besloot om naar SC Botlek te gaan, nog geen kampioen. In de weken erna kreeg het langzaam vorm, voelde je ineens dat wij het Overmaas nog lastig konden maken. Maar titel of niet, ik ben een man van mijn woord. Ik had mijn jawoord aan SC Botlek gegeven. Ook daar speelden vrienden. En ik heb er ook nooit spijt van gehad. Deze overstap is heel goed voor mij geweest.”

En dat ondanks een degradatie in zijn eerste jaar bij SC Botlek. “Ja, van een kampioenschap met Hekelingen naar een degradatie met SC Botlek. Heb je het allebei maar meegemaakt, ha ha. Het tweede jaar in de vierde klasse was er een met ups-and-downs. Dat seizoen ging helaas als een nachtkaars uit. Ridderhof vertrok ook.”

Sparren

Drie trainers dus in drie jaar tijd. “Bij alle trainers ben ik basisspeler geweest. Dat is wel fijn. Voetbal is mijn uitlaatklep. Ik ben niet de allerbeste voetballer, dat weet ik, maar ik vind het wel hartstikke leuk en begrijp het spelletje. En ik ga altijd voor 110 procent. Ik spar ook vaak met mijn vader, die trainer is van het onder 19 elftal. Lekker slap ouwehoeren, maar ook tactisch sparren. Waarom ik bepaalde beslissingen neem in het veld. We raken nooit uitgepraat over voetbal. Heerlijk joh!”

Klik op SC Botlek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op SC Botlek voor meer informatie over de club.

Van AZ-jeugd naar WSC 1: Sem Duenk kijkt terug op zijn eerste volledige seizoen

WSC Waalwijk
-
0
Van AZ-jeugd naar WSC 1: Sem Duenk kijkt terug op zijn eerste volledige seizoen

WAALWIJK – Hij is pas negentien, maar speelde dit jaar vrijwel alles bij het eerste elftal van WSC. Sem Duenk brak halverwege vorig seizoen door als linksback en beleefde dit seizoen zijn eerste volledige jaar in de selectie. “In de eerste seizoenshelft speelden we echt supervoetbal. Veel goals, veel overwinningen – dan wil je gewoon elke week weer op dat veld staan.”

Duenk groeide op in Noord-Holland, waar hij de jeugd doorliep bij onder meer ODIN’59, AZ en Fortuna Wormerveer. “Bij AZ was ik geselecteerd voor hun jeugdopleiding, maar dan speel je niet voor AZ. Je traint wekelijks op het complex, maar je wedstrijden speel je gewoon bij je eigen amateurclub.” Een leerzame tijd, maar uiteindelijk koos hij ervoor terug te keren naar ODIN. “Ik kwam bij Fortuna in een team waar ik niemand kende. Dat was het voor mij niet. Ik had altijd met vrienden gevoetbald. Terug naar ODIN was een stap terug qua niveau, maar ik voelde me er fijner.”

Op zijn vijftiende verhuisde het gezin terug naar Brabant en stroomde Sem in bij de Onder-17 van WSC. “In het begin kende ik niemand, maar dat veranderde snel. De jongens van de voetbal zaten ook bij mij op school, dus dat hielp wel.” Een zware knieblessure in zijn eerste jaar hield hem lang aan de kant. “Na die revalidatie werd ik op linksback gezet. Omdat ik linksbenig ben en fysiek sterk, bleek dat best te passen. In het begin was het zoeken, maar ik pakte het snel op.”

Halverwege vorig seizoen kwam de oproep: de linksback van het eerste was geschorst, of Sem kon invallen. “Ik stond direct in de basis. Dat beviel goed, dus daarna mocht ik het seizoen afmaken.” Het tempo en de fysieke intensiteit waren even wennen. “Je gaat van jongens naar mannen. Daar leer je het snelst van.”

Voor dit seizoen had hij een duidelijk doel: basisspeler worden. “Zonder pieken en dalen, gewoon elke week betrouwbaar presteren.” Ook als team was het doel helder: promotie naar de tweede klasse. “Het liefst als kampioen, maar via de nacompetitie zou ook prima zijn.”

WSC speelt in een 4-4-2 met ruit, een systeem dat nieuw was voor Duenk. “Nooit in de jeugd mee gewerkt, maar het werkt goed. We hebben snelheid, techniek, en kunnen snel omschakelen. Dat ligt ons.”

De start was stroef, met twee gelijke spelen. Daarna volgde een sterke reeks met veel doelpunten en goed spel. Maar na de winterstop viel de ploeg terug. “We deden alles hetzelfde, maar de resultaten vielen tegen. Misschien gingen tegenstanders zich beter op ons instellen. Toch bleven we in ons spel geloven.”

Inmiddels zijn er nog twee wedstrijden te gaan. WSC staat tweede met één punt achterstand op de koploper. “We hebben het niet in eigen hand, maar wie weet. Als wij winnen en zij laten iets liggen, dan kan het alsnog.”

Zijn hoogtepunt? Persoonlijk was dat BLC-uit. “Alles lukte. Verdedigend sterk, aanvallend betrokken, acties gemaakt, precies zoals ik wil spelen.” Als team noemt hij DESK-thuis. “Derby, veel publiek, vuurwerk, 3-0 winnen. Dat zijn de mooiste dagen.”

Volgend jaar wil hij doorpakken. “Nog sterker worden, constanter presteren. En hopelijk promoveren. Dan speel je volgend jaar tweede klasse – dat is het doel.”

Klik op WSC voor de laatste artikelen over de club.
Klik op WSC voor meer informatie over de club.

Koen Kops (40) over jaren in HHC’09 1: ‘Wat je in de kleedkamer hebt, vind je nergens anders’

HHC 09
-
0
Koen Kops (40) over jaren in HHC’09 1: ‘Wat je in de kleedkamer hebt, vind je nergens anders’

OUDHEUSDEN – Meer dan drie decennia geleden begon hij als vijfjarige jongen op het veld van HHC’09. Nu, ruim dertig jaar later, twijfelt Koen Kops of hij na dit seizoen afscheid moet nemen van het eerste elftal. “Misschien is het tijd om een stapje terug te doen. Maar eerlijk? Ik zou het  – en vooral de kleedkamer – enorm missen.”

De club zit in zijn bloed. Zijn vader was trainer bij de jeugd, zelf begon Koen op jonge leeftijd bij de F’jes. “Ik mocht als jochie van vijf jaar en negen maanden al meevoetballen. Alles draaide bij ons thuis om HHC’09. Mijn vader speelde in het eerste, was trainer van de A-, B- en C-jeugd… Het was logisch dat ik zou gaan voetballen.”

Als jeugdspeler doorliep Kops vrijwel alle elftallen van de club. Op zijn zestiende maakte hij zijn debuut in het eerste. “Ik kwam in een team met oudere gasten die me goed opvingen. Er was echt een vangnet.” In het eerste elftal speelde hij op bijna alle posities – van linksback tot centrale middenvelder. “Als opkomende back meters maken, vond ik heerlijk. Al ben ik rechtsbenig, ik stond vaak links. Dat ging prima.”

Kops maakte promoties en degradaties mee, speelde cruciale nacompetitiewedstrijden en zat ook in de zware jaren. “We hadden een periode waarin we moeite hadden om een volwaardig eerste elftal bij elkaar te krijgen. Rond corona hadden we zelfs twee jaar geen standaardteam. Zonde voor de club, maar toen hadden we gewoon te weinig jongens die twee keer per week wilden trainen.”

De herstart kwam met trainer Gilbert de Fijter en een nieuwe lichting uit de jeugd. “Ik kende Gilbert al van vroeger, toen ik als klein manneke met m’n vader naar het eerste keek. Hij heeft een goed gevoel voor mensen en weet spelers bij de groep te betrekken. We begonnen wedstrijdje voor wedstrijdje, en dat werkte.”

Nu, op zijn veertigste, twijfelt Kops over zijn toekomst als speler van het eerste. “De intentie is om bij het tweede te gaan spelen. Ze moeten het uiteindelijk zonder mij kunnen. Maar het is lastig, hoor. Die jonge gasten hebben een plekje in m’n hart, en ik weet hoe moeilijk ik nee kan zeggen als de trainer belt.”

Fysiek heeft hij het lang volgehouden. “Ik heb geluk gehad met blessures, al voel ik m’n achillespezen nu wel eens. Op maandag lach mijn collega’s me soms uit als ik door de school waar ik werk loop.”

Buiten het veld is Kops actief als jeugdtrainer van JO10, het team van zijn oudste zoon. “Dat past bij mijn werk in het onderwijs. Het is mooi om kinderen te zien groeien, te zien hoe ze met plezier leren voetballen. Het is hard werken, maar ook genieten.” Daarnaast is hij jeugdvoorzitter en betrokken bij commissiewerk binnen de club. “We proberen de club levendig te houden en nieuwe vrijwilligers te betrekken. Het moet niet stilvallen.”

Op de vraag waar hij het meest trots op is, hoeft hij niet lang na te denken. “Dat ik zó lang op dit niveau heb mogen voetballen bij mijn eigen club. En dat ik iets kan teruggeven – of dat nou op het veld is of daarbuiten.” Zijn boodschap aan jonge spelers? “Geniet van het spel en geef alles. Maar vooral: wat je in de kleedkamer hebt, dat vind je nergens anders. Dat is goud waard.”

Klik op HHC’09 voor het laatste artikel over de club.

Van Mersbergen leeft met GDC tussen hoop en vrees

vv GDC
-
0
Van Mersbergen leeft met GDC tussen hoop en vrees

Directe handhaving, nacompetitie of degradatie naar de vierde klasse. Alles is nog mogelijk voor derdeklasser GDC. En dus worden de laatste weken van de competitie, vooral ontzettend spannend, beseft ook Lucas van Mersbergen. “Eigenlijk moeten we nog minimaal twee keer winnen.”

Om nacompetitie, maar toch vooral directe degradatie te ontlopen, legt Van Mersbergen (21) uit. “Dat willen we natuurlijk voorkomen. Ik heb er alle vertrouwen in, dat ons dat gaat lukken!” En dat terwijl de resultaten dit seizoen, toch vooral wisselvallig waren, blijkt uit de statistieken. “Tegen sterke tegenstanders goed, maar dan tegen mindere tegenstanders hebben we het weer lastig.” Hoe dat komt? “Als we er allemaal zin in hebben en we zijn fel, hoeft de trainer ons niet op scherp te zetten. Alleen is soms de motivatie wat minder.”

Laatste kwartier

Volgens Van Mersbergen, had er dit seizoen dan ook meer ingezeten. “We zijn zeker goed genoeg voor de derde klasse, maar hebben het een aantal keer in de laatste minuten weggeven.” Mede door een stukje vermoeidheid, denkt de inwoner van Genderen. “Dat was eerst nóg meer een dingetje, nu gaat dat al beter. Toch krijgen we vooral veel goals tegen in het laatste kwartier.” En daarnaast, scoren ze bij GDC te weinig, vindt Van Mersbergen. “Vaak krijgen we genoeg kansen, maar maken we te weinig goals.” Misschien wel daarom, werd de jongeling in de winterstop doorgeschoven naar het eerste. Nadat hij een goede indruk had gemaakt bij het tweede. “Het tempo ligt hier natuurlijk een stuk hoger en tegenstanders zijn beter. Maar dat zijn mijn teamgenoten ook.” Het wennen, ging dan ook snel. “Vroeger speelde ik meestal linksbuiten, nu sta ik op het middenveld. En dat bevalt eigenlijk wel!” Al gaat ook scoren, hem voorlopig moeilijk af. “Volgens mij heb ik er nu eentje gemaakt.” Aan zijn kwaliteiten, kan het in ieder geval niet liggen. “Ik heb een vrije rol, dus het is leuk om dat op mijn eigen manier in te mogen vullen. Met veel energie, snelheid en dribbels.”

Geen motivatie

En dat terwijl Van Mersbergen op jonge leeftijd besloot te stoppen met voetballen. “Ik ben hier bij GDC begonnen, maar vond het op een gegeven moment niet meer leuk. Toen had ik geen motivatie meer.” Via een vriend, kwam hij na een jaartje vrijaf bij Dussense Boys terecht. “Daar heb ik mijn plezier weer teruggevonden!” Omdat ze in Dussen op zondag spelen, besloot Van Mersbergen vervolgens toch, om op zijn achttiende de stap terug naar Eethen te maken. “Dit is nu mijn derde seizoen weer bij GDC. Eerst bij het derde, toen het tweede en nu het eerste.” Een bijzondere route, lacht hij. “Er was toen ik terugkwam geen plek bij de JO19, daardoor ging ik naar het derde. In dat team zaten een aantal vrienden van mij, dus daar had ik vrede mee.” Ondanks een gezonde portie ambitie. “Ik wilde wel altijd graag zo hoog mogelijk voetballen.” Wat Van Mersbergen betreft, doet hij dat voorlopig bij GDC. “Het is echt een dorpsclub, iedereen kent elkaar en de sfeer is goed. Ik zit op mijn plek, dus hoef zeker niet weg.” Maar eerst, nog even die spannende laatste weken tot een goed einde brengen. “We moeten zorgen dat we erin blijven!”

Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van GDC

Van Ingen stopt als voetballer: ‘Mijn werk is mijn toekomst’

GRC 14
-
0
Van Ingen stopt als voetballer: ‘Mijn werk is mijn toekomst’

Na jarenlang het shirt te hebben gedragen van Kozakken Boys, Lienden en TEC, streek Sven van Ingen afgelopen zomer neer bij tweedeklasser GRC 14. Bezig aan zijn laatste seizoen als voetballer, hoopt de 33-jarige centrale verdediger op een mooie afsluiting van zijn carrière. “Een plek in de top vijf, zou echt de kers op de taart zijn.”

En met een middenmoot die dicht op elkaar staat, is er in de laatste wedstrijden nog van alles mogelijk, vertelt Van Ingen. “Op basis van onze kwaliteiten, horen we op deze plek te staan. Maar als we op cruciale momenten, toch de punten hadden gepakt of een duel over de streep hadden getrokken, konden we nog hoger staan.” Iets wat de verdediger, dan ook graag voor elkaar had gekregen. “Je voetbalt uiteindelijk om te winnen.” Desondanks, overheerst bij de routinier toch vooral de tevredenheid. “Vorig seizoen slaagden ze er maar net in om degradatie te ontlopen en nu zijn we al veilig. Voor een club als GRC 14, is dat gewoon een goede prestatie.”

Tanden bijten

Precies ook wat ze in Giessen, op voorhand hadden gehoopt. “Ons doel was top zes en ver komen in de beker. Dat is allebei aardig gelukt.” En los daarvan. “Hebben we ook mooie wedstrijden gespeeld en goede dingen laten zien.” In zijn eerste jaar bij de club. Nadat de inwoner van Werkendam zeven seizoenen het shirt droeg van Kozakken Boys. “Het laatste halfjaar werd ik verhuurd aan Roda Boys/Bommelerwaard en werden we kampioen bij GRC 14. Maar toen had ik mijn keuze al gemaakt…” Om naar zijn huidige club te gaan, dus. “Vriendelijke mensen en dichtbij huis. Waardoor mijn vrienden, vrouw en kinderen ook konden komen kijken. Daarom heb ik er absoluut geen spijt van.” Al was het in het begin, best wel even wennen, is Van Ingen eerlijk. “Het is een lager niveau, maar ik wil altijd winnen. Dan moet je soms op je tanden bijten.” Ook in het veld. “Daar probeer ik altijd duidelijk te zijn en teamgenoten te coachen. Sommige jongens waren dat niet gewend. Dat maakte het wel eens lastig.” Toch kijkt de oud-jeugdspeler van FC Twente en De Graafschap met een goed gevoel terug op zijn tijd in het zwart met blauw. “Vaak heb ik tijdens wedstrijden even een momentje met onze trainer (Mark Kroese). Dat werkt goed.” Met al zijn ervaring, moet Van Ingen centraal achterin dan ook voor rust zorgen. “Ik geef tips en zorg dat iedereen staat. Daarnaast maak ik mezelf niet zo snel druk aan de bal.”

Tweestrijd

Maar ook buiten het veld, is hij nog altijd van waarde. “Eigenlijk ben ik een soort spiegel voor jongens die hogerop willen gaan spelen. Hoe zien ze dat? Met mijn ervaring, weet ik wat er dan wordt gevraagd. Ik heb een hekel aan meeknikken, dus dat zal ik nooit doen.” Toch zullen ze zijn adviezen, komend seizoen moeten gaan missen bij GRC 14. “Ik wil niet meer de verantwoordelijkheid voelen om wel of niet te komen trainen, dus ik heb besloten om er na dit jaar mee te gaan stoppen.” Mede door zijn twee eigen bedrijven en het hebben van twee jonge kinderen. “En om jezelf dan steeds in bochten te blijven wringen, om toch te kunnen trainen…” Iets wat Van Ingen zo nu en dan, nog wel eens lastig vond dit seizoen. “Ik zat een beetje in een tweestrijd met mezelf. Want eigenlijk hoor je er gewoon te zijn, maar mijn werk is ook mijn toekomst.” En iets waar hij veel voldoening en plezier uithaalt. “We gebruiken sport, door middel van personal training en coaching, als tool of levensstijl om mensen fitter te maken.” Een toekomst in de voetballerij, sluit Van Ingen dan ook niet uit. “Ik zou het mooi vinden om samen te werken met een club en op maandag met spelers bezig te zijn om ze fit te maken óf te houden. Vaak is het dan toch maar een beetje uitlopen.” Maar ook zelf voetballen, behoort nog tot de mogelijkheden. “Wie weet in een lager elftal bij Kozakken Boys. Ik ga mezelf in ieder geval inschrijven, zodat ik mee kan doen wanneer ik wil!”

Klik hier voor meer informatie over GRC 14
Klik hier voor meer informatie over GRC 14

FC de Westhoek investeert in opleiding eigen jeugdtrainers

FC de Westhoek
-
0
FC de Westhoek investeert in opleiding eigen jeugdtrainers

BURGH-HAAMSTEDE – ‘Wie de jeugd heeft, die heeft de toekomst’. Dat is in het geval van FC de Westhoek zeker waar en de club investeert er dan ook volop in. Tot tevredenheid van jeugdvoorzitter Ronald Braam. Bij de zaterdag vijfdeklasser hoopt men daar op lang termijn voordeel mee te doen.

“Absoluut! We investeren graag in onze jeugdkader. We hebben zo’n twaalf teams in competitie en een groep van bijna veertig jeugdtrainers en -leiders waar we heel erg blij mee zijn. Daarom wilden we als club hen graag ook iets aanbieden om zichzelf beter te ontwikkelen in het trainen en begeleiden van jeugdspelers. We zijn in gesprek gegaan met de KNVB en daar kwamen een aantal opties naar voren die we ons jeugdkader nu aanbieden.”

Tijdens een aftrapbijeenkomst op de club in februari waren ruim vijfentwintig mannen en vrouwen aanwezig. “Dat was een fijne en leerzame avond en we hebben daar onze plannen kenbaar gemaakt en verteld dat we ons jeugdkader extra skills wilden aanbieden. Onder andere ook met een Rinus-avond, de online ‘assistent-trainer’ van de KNVB. Deze app vol oefenstof en andere tips werd de aanwezigen toen heel goed en gedetailleerd uitgelegd.”

En onlangs ging op 14 april jl. de cursus Jeugd Voetbal Coach (JVC) van start. Voor de cursus hebben zich een elftal aan jeugdtrainers van FC de Westhoek aangemeld om te volgen. “Het is een cursus van vier avonden en daarin krijgen de trainers een opleiding waarin training geven, coachen van wedstrijden en begeleiden van spelers centraal staan. De eerste van vier avonden werd als zeer interessant en leerzaam ervaren en we hopen aan het eind van dit traject elf gediplomeerde jeugdtrainers te hebben.”

Want een club zoals FC de Westhoek moet het vooral hebben van eigen jeugd als het gaat om doorstroming naar de senioren en het is volgens Braam essentieel om uiteindelijk zo lang mogelijk te kunnen overleven als vereniging. “Daarom hebben we besloten deze cursus aan te bieden. Het is een flinke kostenpost en gaan dat ook niet jaarlijks doen, maar als ik nu het enthousiasme zie bij alle deelnemers aan de avonden die we hebben aangeboden, dan ben ik er van overtuigd dat we er in de toekomst zeker ons voordeel mee kunnen doen.”

Braam speelde zelf lang bij de club en trainde in het verleden verschillende jeugdteams, ook dat van zijn eigen zoon. “Die is nu zeventien en speelt in het eerste. Dus mijn rol als jeugdtrainer heb ik toen verruild voor eentje in het jeugdbestuur en dat bevalt prima. We doen het qua jeugd niet onaardig en ook deze cursus is weer een nieuwe stap vooruit.”

Klik op FC De Westhoek voor de laatste artikelen over de club.
Klik op FC De Westhoek voor meer informatie over de club.

Ramon de la Haye: ‘Voetbal is meer dan een panna maken’

vv Zwartewaal
-
0
Ramon de la Haye: ‘Voetbal is meer dan een panna maken’

Toen Ramon de la Haye in de zomer van 2023 terugkeerde bij Zwartewaal was hij een andere voetballer dan voorheen. “Ik heb vier jaar bij OHVV gevoetbald en onder trainer Mark van Os ben ik wel gegroeid. Niet alleen meer die frivole speler, met af en toe een schaartje, ik ben wel zakelijker geworden.”

De middenvelder van Zwartewaal is inmiddels 29 jaar en groeide op bij de club waar hij nu speelt. “Ik woon nu zelfs pal tegenover Zwartewaal. Als je in Zwartewaal woont, woon je nooit ver van de club vandaan natuurlijk, maar als ik uit het raam kijk, zie ik het complex voor me liggen. Dat heeft wel meegespeeld in de keuze om twee jaar geleden terug te keren.”

De La Haye voetbalt voor zijn plezier. “Ik heb wel de ambitie gehad om hogerop te komen hoor, daarom maakte ik op mijn 23ste ook een stap. Ik ging naar OHVV, maar kon ook naar OVV en Vierpolders bijvoorbeeld. Ook daar had ik gesprekken. Ik wilde wel kijken wat er in zat, en zag onder Mark bij OHVV ook kansen om mezelf te ontwikkelen. Dat heb ik absoluut gedaan in die periode.”

4 uurtjes slaap

Over die ontwikkelingen zo meer. Na vier jaar keerde De La Haye toch terug bij Zwartewaal. “Dat had meerdere redenen. Dichtbij huis, absoluut, en omdat een vriend, Bjorn Hoek, mij benaderde om terug te komen. En een belangrijke factor: de continudiensten die ik draai. Soms slaap ik, als ik de nacht heb gehad, 3 of 4 uurtjes, en dan speel je zaterdag een wedstrijd. Dat is echt belastend. En naarmate je ouder wordt, wordt het ook niet eenvoudiger.”

Alles bij elkaar besloot de sierlijke voetballer OHVV te verlaten. “En dat vond ik best lastig. Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad in Oudenhoorn. We hebben vier jaar lang met een vaste groep gespeeld. Het deed wel pijn om te vertrekken. Maar ja, Zwartewaal is wel mijn cluppie.”

De La Haye laat niet voor niets de naam van Mark van Os een paar keer vallen. “Hij heeft mij veel aandacht gegeven bij OHVV. Voetballen is meer dan een panna maken. Dat frivole heeft hij er wel een beetje uitgehaald. Ik moest het koppelen aan rendement. Gewoon zakelijker worden. Ik heb daar heel veel aan gehad. Ik was fit en tactisch echt beter geworden.”

‘Het sloopt je wel’

Voetbal is nog steeds belangrijk voor De La Haye, maar staat niet meer op één. “Het is soms best lastig, geef ik toe, met die continudiensten. Kijk, ik ben er altijd, want het is een teamsport. Je doet het met elkaar. Maar een grotere selectie zou voor mij ideaal zijn. Ik moet nu best vaak afspraken maken met collega’s om te kunnen voetballen. Ik merk ook gewoon dat ik ouder word. Het sloopt je wel. Ik werk vanaf mijn 21ste in de continu.”

En toch denkt de 2 meter lange De La Haye niet aan stoppen met selectievoetbal. “Ik zeg het wel elk jaar, maar ik hoop nog zeker 2 a 3 jaar te voetballen. Je kunt er ook veel in kwijt. Gezellig met je vrienden voetballen, de derde helft in de kantine, ook belangrijk. Veel jongens ken ik al zo ontzettend lang, die chemie is geweldig. Dat houdt het ook leuk, ook als je verliest op zaterdag.”

De La Haye denkt wel dat hij meer uit zijn loopbaan had kunnen halen. “Mijn opa zei vroeger altijd: ‘Je kan lekker ballen, probeer het bij Spijkenisse of Nieuwenhoorn.’ Die clubs zagen het wel in mij zitten, weet ik. Maar ik was eigenwijs en ook een beetje verlegen. Ik wilde gewoon lekker met vrienden voetballen. En daar heb ik ook nooit spijt van gehad.”

Klik op vv Zwartewaal voor de laatste artikelen over de club.
Klik op vv Zwartewaal voor meer informatie over de club.

Nooit te laat: Van Boxtel (28) laat zien dat geduld loont bij DESK

vv Desk
-
0
Nooit te laat: Van Boxtel (28) laat zien dat geduld loont bij DESK

KAATSHEUVEL – Voor Bas van Boxtel (27) voelde het als een onverwachte beloning na jarenlange trouw aan DESK: dit seizoen maakte hij de overstap van het tweede elftal naar de basis van het vlaggenschip. “Ik had het eigenlijk al uit m’n hoofd gezet, maar toen kwam ineens mijn kans.”

Van Boxtel is een bekende naam binnen de club. Niet alleen vanwege zijn eigen staat van dienst, maar ook omdat DESK diep geworteld zit in zijn familie. “Allebei mijn opa’s hebben hier gespeeld, mijn vader, en zelfs mijn moeder. Ik ben letterlijk opgegroeid langs de lijn,” vertelt hij. “Elke zondag mee met opa en vader, toen DESK nog in de hoofdklasse speelde. De club is me echt met de paplepel ingegoten.”

Op vijfjarige leeftijd begon hij met voetballen, direct na de zwemles. Als jeugdspeler behoorde hij niet tot de allergrootste talenten. “Ik heb lang niet altijd in de hoogste teams gespeeld. Was vroeger wat forser en niet per se de snelste,” lacht hij. “Maar op een gegeven moment groeit dat eruit. Toen ik wat ouder werd, kwam ik in de A1 terecht.”

De overstap naar de senioren betekende voor Van Boxtel een plek in het tweede elftal, waar hij zich jarenlang ontwikkelde én als aanvoerder een vaste waarde werd. “Ik heb daar ontzettend veel geleerd. Van oudere gasten, maar later ook van jonge jongens. Eerst was ik de jongste, daarna ineens de oudste. Dat was wel mooi – dan word je automatisch meer de leider, ga je coachen, sleur je het team erdoorheen.”

Jarenlang was het tweede zijn thuisbasis, tot dit seizoen. “Ik kende Ronald Boudewijn al als trainer van de A1, dus we hadden altijd goed contact. Begin dit seizoen zei hij: als Mees van der Pennen er niet is, ben jij mijn eerste keus voor die plek in het centrum. Toen Mees geblesseerd raakte, kreeg ik mijn kans.” Die kans greep hij met beide handen. Inmiddels is Van Boxtel niet meer weg te denken uit de driemansdefensie van het eerste. “Ik ben sterk in duels, heb kopkracht en coach veel. Dat is ook nodig als je de middelste bent. Ronald helpt me veel met het systeem, dat was wel even wennen in het begin.”

Zijn vaste plek in het eerste voelt als de kroon op jarenlange inzet. Toch blijft Van Boxtel realistisch. “Ik ben nu 28, misschien voetbal ik nog één of twee jaar op dit niveau. Met een tweede kindje op komst gaat het wel lastig worden om twee keer in de week te blijven trainen. Ik heb aangegeven dat ik graag in de selectie wil blijven, maar misschien straks wat minder vaak train.”

DESK 1 staat op het moment van spreken derde, twee punten achter de koploper, met nog twee wedstrijden te gaan. “Het kampioenschap hebben we niet meer in eigen hand, maar als we twee keer winnen kunnen we alsnog een periodetitel pakken. Het seizoen is echt stuivertje wisselen geweest, bovenin kon iedereen van elkaar winnen.”

Hoe hij terugkijkt op dit seizoen? “Het voelt apart. Ik begon als aanvoerder van het tweede, nu speel ik alles in het eerste. Dat is iets om trots op te zijn. Natuurlijk hebben we punten laten liggen, zoals tegen RFC of Jan van Arkel, maar ik denk dat elke ploeg dat gevoel heeft.”

Klik hier voor de gepersonaliseerde clubpagina van VV DESK

1...535455...1.415Pagina 54 van 1.415

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Ontvang nu ook maandelijkse het laatste nieuws uit het amateurvoetbal in jouw regio.