Bij de familie Klijn speelt voetbal – en RKDVC in het bijzonder – een grote rol. Vader Jack heeft als vrijwilliger de nodige uren in de club gestopt, terwijl dochter Isa en zoon Stan actief zijn als voetballers. Isa is naast speelster van het eerste elftal van de dames ook nog trainster van de meisjes Onder 15. “Ik roep altijd dat dit mijn tweede thuis is.” 
Isa weet dat ze al heel vroeg het sportpark van RKDVC bezocht. “Ja, ik loop eigenlijk al vanaf mijn tweede hier bij de club rond. Als je broer voetbalt ga je toch mee. Ik ben zelf begonnen in de F-jes, daarna heb ik eigenlijk alle teams gehad en nu zit ik bij de dames.”
Dames 1
Die laatste stap zette ze al op jonge leeftijd. “Op een gegeven moment vroegen ze of ik mee wilde doen, toen speelde ik nog in de A-jeugd. Ze vroegen wel eens of ik dan zondag mee kon doen. Het werd op een gegeven moment bijna wekelijks, dat ik op zaterdag met de jeugd speelde en op zondag meeging met Dames 1. Het verschil van de jeugd naar de senioren was best groot, maar zo ben ik er langzaam ingerold. Op een gegeven moment hebben we besloten om definitief de stap te zetten om naar de dames te gaan. En het is nog steeds zo’n leuk team.”
Toen Isa haar eerste minuten in het eerste elftal maakte was ze zo’n zestien à zeventien jaar, er was toen één damesteam en dat speelde in de vijfde klasse. “In vier seizoenen tijd zijn we naar de derde klasse gegaan. Ik zeg altijd dat we een groot vriendinnenteam zijn dat ook nog heel goed kan voetballen. We hebben het leuk en dat maakt het leuk, daardoor maken we elkaar ook nog beter. We zijn nu twee keer gepromoveerd en ik denk dat er nog wel meer in zit. Dit seizoen hebben we vier wedstrijden gespeeld in de derde klasse en die hadden we allemaal gewonnen. Dat geeft motivatie om nog beter te worden en echt door te blijven gaan.”
Meidencommissie
Vader Jack hoort het aan, hij weet niet anders dan dat Isa het over voetbal heeft. Het is haar passie. Zelf vindt hij voetbal ook hartstikke leuk. Bij de F-jes was hij leider en trainer, dat is hij later bij de meiden ook geweest. Op een gegeven moment heeft hij wat afstand genomen, deed hij wat andere dingen en ook een paar jaar niets. “Ja, kijken naar mijn zoon en dochter. En nu ben ik op papier nog leider van mijn zoon.”
Maar hij zit sinds dit seizoen ook in de jeugdbegeleidingscommissie voor de meiden, terwijl Isa de jeugd traint. Zelf zijn ze er bescheiden over, hoeven ze niet per se in de aandacht te staan. Vanuit de club wordt gezegd dat ze een belangrijke rol binnen de club spelen. “Toen ze op zoek waren naar iemand voor die commissie zei mijn dochter: ‘is dat niks voor jou?’ Toen heb ik gezegd dat ik dat best wilde doen als ze niemand zouden vinden.”
Heel blij is Jack nog niet geworden van zijn nieuwe rol, maar dat komt niet door de meiden of RKDVC. “Als je ergens in stapt, dan vind ik dat je het goed moet doen. Niet de kantjes eraf lopen. Vorig jaar mei wilde ik lekker op zaterdag gaan kijken. Er zijn niet veel meidenteams, op die manier zou ik ze persoonlijk leren kennen. Dan weet je over wie je het hebt binnen de club en op het moment dat er een indeling gemaakt moet worden, kun je een mening hebben. Het is er door corona niet van gekomen en dat is best lastig. Gelukkig blijven de teams volgend jaar nagenoeg bij elkaar, ik ben blij dat ik geen mensen in hoef te delen op andere teams.”
Jack is inmiddels jarenlang betrokken bij meidenvoetbal, hij merkt dat het bij RKDVC inmiddels een serieuze plek heeft gevonden binnen de club. “Het begint allemaal wat vaster te worden. Voorheen hing het er een beetje bij, had ik het idee. Maar dat is verleden tijd. Dat zie je ook wel aan hoe ze met de meiden en dames omgaan. Isa kon best goed voetballen, maar ze werd in het laagste E-elftal gestopt. Kwam dat dan omdat ze meisje was? Dat begint nu langzaam te veranderen en dat is prima. Het meisjes- en damesvoetbal wordt meer voor vol aangezien.”
Tweede thuis
Als je alle uren gaat tellen die de familie Klijn op het sportpark van RKDVC heeft doorgebracht kom je op een heel groot getal uit. “Het is niet dat het alles beheerst binnen het gezin, maar het is gewoon een leuk spelletje. En het is een leuke vereniging. Als je tijd over hebt en interesse in een club, dan wil je daar best iets voor doen.”
Voor Isa is het nog wel iets meer dan dat. “Ik roep altijd dat dit mijn tweede thuis is. Ik loop hier al zo lang rond. Vorig jaar trainden we met de meiden ook nog op maandag, dan kwam ik hier vijf dagen in de week. Ik ben ook altijd blij als ik hier het sportpark op kom lopen, dan is het altijd goed. Een leven zonder RKDVC kan ik me niet echt voorstellen, nee. Op de een of andere manier baal ik ook altijd dat de zomerstop zo lang duurt. En deze periode is natuurlijk ook vervelend, ondanks dat ik hier toch af en toe kwam om training te geven. Je wil weer echt naar de club toe.”
Ook buiten RKDVC om is ze veel met voetbal bezig. “Bij ons staat in het weekend en eigenlijk doordeweeks de tv altijd op een groen, er is altijd een grasveld te zien. Eredivisie, Spaans voetbal, Engels voetbal. Als ik tijd heb, kijk ik alles wat op tv komt. Thuis wordt niet iedereen daar altijd even vrolijk van, vooral mijn moeder niet”, zegt ze met een voorzichtige lach. Maar RKDVC is nog altijd mooier dan voetbal kijken. “Ik ken inmiddels ook zoveel mensen. Ik kom hier echt graag, ook na de wedstrijd gezellig in de kantine.”
Vrijwilligers
Ook Jack komt graag bij de club, waar hij waardering voelt voor het vrijwilligerswerk dat er wordt gedaan. “Vroeger was het eigenlijk een vanzelfsprekendheid dat je iets deed, maar dat is er wel een beetje vanaf. Het wordt steeds meer gewaardeerd dat er vrijwilligers zijn, die proberen ze te koesteren. Dat is belangrijk, het is tegenwoordig niet meer gewoon dat je het doet.”
Voor meer informatie over RKDVC, klik hier.
Meer artikelen lezen over RKDVC, klik hier.