Een voetbalfamilie zie je vaak, die van een scheidsrechter een stuk minder. Maar bij RKSV Cluzona hebben ze er met familie De Nijs toch echt eentje. Vader Henri begon als eerste, een paar jaar later volgden zoon Mike en dochter Tessa in zijn voetsporen. Het drietal vertelt over de leuke dingen, de kritieken en de perfecte scheidsrechter. “Je moet vooral consistent en duidelijk zijn.”
Zoals dat eigenlijk altijd gaat bij amateurclubs, vervulde Henri al vroeg de rol van hardwerkende vrijwilliger. Als trainer van zijn kinderen en later dus ook als scheidsrechter. De 51-jarige vader vertelt hoe dat precies ging. “Of ik niet een keer bij de meisjes wilde fluiten, in 2010 was dat denk ik. Als ik nu op het sportpark kom, vraagt iedereen of ik kan.” De negentienjarige Mike begon op zijn zesde met voetballen bij Cluzona, zus Tessa (22) volgde een jaartje later. “Volgens mij was ik negen, papa werd mijn trainer. Inmiddels voetbal ik bij de dames.” De jongste van het stel vult lachend aan. “Ik zit nu in de JO19-2 en mijn vader is trainer!”
Het spelletje
Voor Tessa begon het fluiten van wedstrijden vorig jaar zomer. “Ze vroegen of ik dat bij de jeugd kon doen, op zaterdag had ik niks, dus dat wilde ik best. Vanaf dit seizoen doe ik het volledig.” Mike, in tegenstelling tot het zelf voetballen, volgde juist nu een jaartje later. “Ze hielden een jeugdtoernooi en zochten scheidsrechters, van daaruit is het begonnen.” Volgens zijn zus allemaal best logisch, eigenlijk. “We komen uit een voetbalfamilie en zelf ben ik altijd wel op de hoogte van de regeltjes, dat vind ik leuk. Dat je geen ‘los’ of ‘laat’ mag roepen bijvoorbeeld.” Haar broertje gaat verder. “Zonder scheidsrechter kan er niet gevoetbald worden, dus eigenlijk zorg je er ook voor dat anderen lol kunnen hebben.” Maar wat vinden ze nou zo leuk? Henri trapt af. “Je kijkt toch naar de tactiek, maar ook naar de spelers zelf. Wie bepaalt het spel? Talenten haal je er al snel uit.” Ook Tessa geniet juist nog meer van het spel. “Ik fluit vaak de MO13 en de MO17, dan zie je ze groeien. En mensen zijn blij dat je fluit.” Het feit dat ze zelf nog actief is als voetbalster, helpt haar binnen de lijnen. “Soms erger ik me ook aan een scheidsrechter, dan weet ik dat ik het zelf niet zo moet doen.” Datzelfde geldt voor Mike. “Je snapt wat ze meemaken, daar kun je jezelf beter in verplaatsen.”
Uit liefde
Maar niet alleen op de club, gaat het over de juiste beslissingen, lacht vader Henri. “We kijken heel veel voetbal thuis en letten dan natuurlijk net een beetje meer op de scheids. Discussiëren, hoe zouden wij een situatie oplossen? Dat soort dingen.” Hoe leuk ze het ook vinden, kritiek is er natuurlijk altijd. Hoe kun je daar het beste mee omgaan? Tessa: “Als het met respect is, mogen spelers veel zeggen. Anders heeft het geen zin om in gesprek te gaan, dan laat ik het gewoon voor wat het is.” Die emoties ontstaan vaak uit onwetendheid, weet Mike ondertussen. “Veel spelers kennen de regels niet.” Henri dan: “Het wordt ook steeds ingewikkelder…” Voorlopig fluiten de twee jongsten van ‘familie De Nijs’ vooral jeugdwedstrijden en wat hen betreft blijft dat zo. “Ik heb geen ambitie om het echt serieus te gaan doen, nu is het gewoon voor de lol. Wel wil ik de cursus gaan doen, daar word je alleen maar beter van en ik houd van leren”, vertelt Tessa. Ook voor Mike zit dat er voorlopig nog niet in. “Nu wil ik vooral meer wedstrijden fluiten en ervaring opdoen, zodat ik straks ook de oudere jeugd kan doen.” Tot slot zijn ze over één ding meer dan eensgezind. “We doen het vooral uit liefde voor de club, om ze een handje te helpen!”
Klik de link voor een recent artikel over Cluzona