Nog een paar wedstrijden, en dan komt er een einde aan het huwelijk tussen Richard Langeveld en vierdeklasser Quintus. Want na vier jaar, vindt de club het tijd voor een frisse wind. Maar als het aan de trainer had gelegen, waren ze nog wel even samen doorgegaan. “Voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar.”
Toch is dat straks, eind mei, de harde realiteit. “Dat voelde als een teleurstelling, ik vind het echt jammer. Aan de andere kant, begrijp ik het ook wel na vier jaar met dezelfde groep…” Inmiddels bekomen van de ‘schrik’, relativeert Langeveld (60) de boel. “Het is een heerlijke club, waar ik altijd met veel plezier heb gewerkt. Een groep vol leuke gasten en één met veel potentie. Dan ga je als trainer graag nog even door. Ik heb het maximale er nog niet uitgehaald, denk ik.” Met een plaats vlak boven de nacompetitieplekken van de vierde klasse, vallen de resultaten in Kwintsheul dan ook wat tegen, weet ook de trainer. “Het is wat dat betreft ook niet echt een geluksseizoen. Iemand met een gescheurde kruisband, een kapotte meniscus en nog wat blessures. Het geluk hangt wat dat betreft nog niet echt aan ons. Maar dat dwing je ook af hè, zeggen ze.”
Geen spijt
Pech, verliezen in de laatste minuut en zelf een penalty missen. De ploeg kan wat dat betreft wel wat positieve energie gebruiken. “We moeten gewoon keihard blijven werken, niks komt aanwaaien. Daar zijn we ons bij Quintus wel bewust van. Op basis van alleen kwaliteit, gaan we niet zomaar even wedstrijden winnen.” Toch zullen ze dat, om plek negen te behalen én vast te houden, wel degelijk moeten gaan doen. “Dat blijft ons doel, dan ontlopen we de nacompetitie.” Hoe dat moet gaan lukken? Langeveld heeft wel een idee. “Scorend vermogen, daar schort het aan. De verdediging en het middenveld staan wel, maar we moeten doelpunten maken!” Want hoewel de inwoner van Rijswijk er eigenlijk nog niet aan wil denken, komt zijn afscheid toch met rasse schreden dichterbij. En dus, wordt het stiekem tijd om terug te kijken. “Qua resultaten, ben ik teleurgesteld. We hadden graag die derde klasse willen halen. Hopelijk lukt dat wél met de volgende trainer.” Maar, zo verdedigt hij zichzelf. “Het zat ook niet echt mee. Twee seizoenen last van corona…” Desondanks, heeft Langeveld geen seconde spijt van zijn beslissing zo’n vier jaar geleden. “Wie wil er nou niet in het Westland werken? Met goede gasten, die allemaal bereid zijn om er vol voor te gaan.”
Stinkende best Klik op vv Quintus voor de laatste artikelen over de club.
Quintus heeft dan ook een speciaal plekje in zijn hart, vertelt hij. “Een klein cluppie, lekker normaal en iedereen zegt waar het op staat. Ik heb het hier nog altijd fantastisch naar mijn zin.” Maar bij een mooie tijd, hoort natuurlijk ook een passend einde. Langeveld ziet het al voor zich. “Niet degraderen met die mannen, zo wil je niet afsluiten. Via de voordeur naar buiten en handhaven in de vierde klasse.” Op de vraag wat hij het meeste gaat missen, volgt dan ook een logisch antwoord. “Die gasten! Ik heb echt genoten van de gemoedelijkheid en het onderlinge contact.” Een omgeving die goed bij hem past, zo denkt Langeveld. “Ik ben een sociale trainer, iemand die niet echt keihard is. Dat wordt me soms nog wel eens verweten. Een dolletje, een geintje en alles in goede harmonie. Het blijft een hobby. Je moet veel plezier hebben, maar tijdens oefeningen gaat het serieus.” En dus legt de oefenmeester de lat, ook na vijftien jaar als hoofdtrainer, nog altijd hoog. “Een eerste is het vlaggenschip van de club, iedereen kijkt naar je. Dan moet je gewoon je stinkende best doen.” Iets dat hij zelf in al die jaren, in ieder geval vol passie heeft gedaan. “Het mooiste van trainer zijn? Tussen die gasten staan. Lekker op het veld, dan blijf je scherp en jong.” Toch is dat straks, verleden tijd. Alhoewel. “Ik word assistent bij SC Monster. In de schaduw, even een stapje terug, eens kijken hoe dat bevalt.” Maar voor het zover is, met handhaving door de voordeur weg bij Quintus. “Ik wil niets liever!”
Klik op vv Quintus voor meer informatie over de club.