‘Meedoen is belangrijker dan winnen’. Het klinkt als de Olympische gedachte, maar is toch echt het motto van de toernooicommissie van Unitas’30. Want wie het toernooi ook wint, voor René Hermus zijn het allemaal winnaars. “Ze krijgen niet voor niets dezelfde beker!”
Als voorzitter van de commissie, bestaande uit zes mannen en één vrouw, kan Hermus het weten. “Iemand moet de kar trekken, doe jij het maar, zeiden ze. Ik zat toch al het langste in die functie.” De 63-jarige clubman stelt zijn ‘teamgenoten’ even kort voor. “Het is een mooie mix aan leeftijden, van eind twintig tot begin 60!” Sinds een jaar of tien, met min of meer hetzelfde groepje mensen. “Twee of drie keer per jaar, komen we bij elkaar. Half september beginnen we met de voorbereidingen voor het nieuwe toernooi, in juni.” Hermus, geboren op ‘de Leur’, begon op zijn elfde met voetballen. “Voor mij is er maar één club, ik ben Unitas altijd trouw gebleven.”
Oren en ogen
Als jeugdvoetballer, bij de senioren en later ook in de rol van jeugdleider. “Uiteindelijk rol je er zo vanzelf een beetje in. Vanuit mijn werk ‘zat’ ik in de financiën, dan word je penningmeester van het jeugdbestuur. Toen was ik 23.” Al was dat meer dan alleen letten op het geld, vertelt hij. “We organiseerden eigenlijk alles. Van Sinterklaas tot aan kerst.” Met alle liefde en plezier. “Het dorpse, ons kent ons, de pure gezelligheid. Inmiddels is het natuurlijk groter geworden, juist dan moet je wat doen voor de vereniging.” Dat heeft Hermus zelf in ieder geval wel begrepen.
“Een aantal jaar in het hoofdbestuur en nu het beheer en de ‘PR’. Een beetje de oren en ogen van het wedstrijdsecretariaat.” Maar dus ook, en misschien wel vooral, als lid van de toernooicommissie. “Je zit er zelf al in, dan vraag je eens aan ‘Jantje of Pietje’, of ze ook mee willen doen. Zo vorm je langzaam een groepje.” En dat groepje, verricht het nodige werk, vertelt Hermus. “Verenigingen aanschrijven, het toernooiboekje samenstellen en adverteerders zoeken. Want dingen als EHBO, scheidsrechters en bekers kosten natuurlijk geld. Dan vindt de club het wel fijn als we een kostendekkende begroting hebben.” Maar ook tijdens de toernooidagen zelf, vier zaterdagen en één zondag in juni, kunnen ze natuurlijk niet zomaar stilzitten. “Velden klaarzetten, het secretariaat bemannen en kleedkamers indelen. En misschien wel het belangrijkste, een vinger aan de pols houden.”
Lachende gezichten
Want tijdens een toernooi van vijf dagen, met 225 verschillende teams, heb je behoorlijk wat nodig. “Wedstrijdballen, hesjes, noem maar op. Dat is best aanpoten geblazen.” Maar Hermus weet waar ze het voor doen. “De club is natuurlijk blij met de extra kantine-inkomsten en de jeugd kan na het seizoen nog voetballen, mooi toch?” Al komt daar nog heel wat bij kijken, lacht hij. Vooral het versturen van de uitnodigingen is een flinke klus. “Daar ben ik een aantal dagen mee bezig, omdat ik er niet te veel op één dag mag versturen. Dan denken ze dat ik ‘spam’ aan het verspreiden ben en wordt mijn mail geblokkeerd.”
Als dat allemaal achter de rug is, kan het genieten echt beginnen. “Al die lachende gezichten, spelertjes die rondlopen, daar doe je het voor.” Want zoals gezegd, het resultaat is van ondergeschikt belang. “Het gaat vooral om plezier in het spelletje. Daarom krijgt ieder team ook dezelfde beker, ze hebben er allemaal net zo hard voor geknokt.” Als zijn gezondheid het toelaat, blijft Hermus er nog wel even tijd en energie insteken. “Dan kan er nog wel een paar jaar bij!” Want de dankbaarheid die ze terugkrijgen, is groot. “Van leiders en spelertjes, dat spreekt boekdelen.”
Klik op Unitas’30 voor de laatste artikelen over de club.
Klik op Unitas’30 voor meer informatie over de club.