Met een vader in het eerste, werd de liefde voor SC Gastel er bij Pascal van Caam met de paplepel ingegoten. En na ruim dertig jaar bij de club zou je gerust kunnen zeggen dat dat best goed is bevallen. Met nog een paar maanden in het zwart met rood, is dat sprookje bezig aan zijn laatste hoofdstuk. Wie weet met een goed einde.
Maar om daarachter te kunnen komen, moet er natuurlijk eerst een boek worden geschreven. Daar begon Van Caam mee op zesjarige leeftijd. “Mijn vader voetbalde seizoenen lang in het eerste, dus ik ging van jongs af aan al mee naar de club. Toen was het al gezellig.” Die band werd door de jaren heen alleen maar sterker, vertelt hij. “Het is een warme vereniging, vooral door de mensen eromheen. Echte Gastelse mannen, dat maakt ons wel uniek.”
Hoewel Van Caam nooit door een andere club werd benaderd, had de spits waarschijnlijk zelf ook nooit aan een vertrek gedacht. “Ik speelde één jaar in de B en één jaar in de A, daarna kwam ik bij het tweede. Op mijn zestiende maakte ik mijn debuut.” Vooral Reinald Boeren, toen nog trainer bij Gastel inmiddels van Gemert, speelde daar een hoofdrol in. “Hij vroeg mij om bij de selectie te komen, toen is het eigenlijk begonnen.” Door hem kwam een droom in vervulling. “Als jeugdspeler ging ik overal mee naartoe. Langs de lijn hoopte je ooit daar zelf in het veld te staan, dat is aardig gelukt.” Inmiddels is Van Caam dus 38, gaat hij er aan het einde van het seizoen mee stoppen, maar dat is niet voor het eerst. “Ik heb twee jaar in het derde gespeeld, maar toen begon het toch weer te kriebelen. Dus twee seizoenen geleden ben ik weer aangesloten bij het eerste. In overleg met Kees de Rooij.” Dat beviel van beide kanten goed. “Het derde was natuurlijk meer een gezelligheidselftal, dus ik heb in de zomer drie maanden keihard doorgetraind, zodat ik fit genoeg zou zijn. Ik wilde niet alleen maar bij het team horen, ik wilde ook echt spelen.”
Kans krijgen
En na negentien seizoenen voor het vlaggenschip, begint Van Caam het ook fysiek een beetje te voelen. “Zeker de laatste tijd hebben we natuurlijk veel wedstrijden gespeeld, dan heb ik af en toe wel even wat rust nodig.” Met zijn pensioen in aantocht, zit het met die rust straks wel goed. “Ik heb thuis twee kinderen, dan is het ook weleens lekker om op zondag gewoon thuis te zijn. Daarnaast, er zit goede jeugd aan te komen, die wil ik ook niet in de weg zitten. Op die leeftijd kreeg ik zelf ook de kans, die moeten zij nu ook krijgen.” Soms had Van Caam stiekem misschien gehoopt dat hij vroeger een andere positie had uitgekozen. Helemaal nu de man uit Oud Gastel wat ouder wordt. “Achterin kan je de boel nog neerzetten, voorin gaat dat niet. Dan moet je toch echt blijven lopen.” Toch was de keuze geen gemakkelijke, neemt hij ons mee in zijn hoofd. “Daar moest ik echt wel even over nadenken, dat vond ik wel lastig. Maar uiteindelijk vond ik dit wel het juiste moment, het is gewoon tijd. Vorig jaar speelde ik er al mee, maar door corona voelde dat niet goed.” Al zat Van Caam best lekker, zo thuis. “Heel even wel, maar uiteindelijk kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan.”
Cirkel rond
Want hoewel er nu vooral over zijn afscheid wordt gesproken, is Gastel ondertussen verwikkeld in een strijd om de titel. En dat kan nog best een symbolisch afscheid worden. “Natuurlijk hoop ik dat we promoveren, dat zou voor mij echt de cirkel rond maken. Toen ik begon bij het eerste speelden we in de tweede klasse, dan zou ik nu ook eindigen in die tweede klasse.” En daar is de club na al die jaren best aan toe, weet Van Caam. “De vereniging is een stuk professioneler geworden, alles is beter geregeld. Van de sponsoring tot aan de technische commissie. Er komt ook meer publiek kijken, de club is echt weer van ons allemaal.” Richting het einde van het seizoen en een mogelijke titel, ziet de topschutter Virtus als grootste concurrent. “De voorlaatste wedstrijd spelen we tegen elkaar, dat wordt de belangrijkste van het jaar. Ik had wel verwacht dat we het goed zouden gaan doen, maar misschien ook weer niet zo goed.” Mogelijk voegt Van Caam dus nog een titel toe aan zijn erelijst, het rijtje hoogtepunten schudt hij in ieder geval moeiteloos uit zijn mouw. “De promotie tegen VIVOO, maar ook de duels met RBC. Dan stonden hier gewoon 700 man langs de lijn.” Zijn laatste komt veel meer uit onverwachte hoek. “In de vierde klasse tegen Jong Ambon. Dat was toen onze belangrijkste tegenstander. Uit was het daar al een gekkenhuis en thuis gingen we onder luid applaus van het veld.”
Kippenvel
Met 125 goals in ruim 350 wedstrijden heeft Van Caam zijn waarde als spits wel bewezen, toch kreeg hij behalve complimenten ook altijd wat ‘kritiek’. “Ik ben redelijk snel, heb een goed schot, maar oog vaak een beetje lui. Dat kreeg ik regelmatig te horen. Je kunt bij mij ook wel met tactieken aankomen, ik doe toch mijn eigen ding.” Wachtend op zijn moment. “Daarom lieten trainers mij vaak toch wel staan, ik kon vaak uit het niets een doelpunt maken.” Die goals maakt hij vanaf volgend seizoen weer voor het derde, waar Van Caam in genade is aangenomen. “Het mocht, maar nu moest het wel definitief zijn, haha. Ze vonden het ook wel leuk dat ik weer bij het eerste ging spelen, alsof ze mij hadden opgeleid!” Hij weet in ieder geval precies wat hij gaat missen. “De ontlading en spanning, maar ook het publiek. Nu ben ik voor een wedstrijd toch ook echt nog zenuwachtig, hoe gek het ook klinkt.” Afsluiten met een kampioenschap en misschien nog eens een winnende goal, want dat gevoel blijft onbeschrijfelijk. “Daar heb ik het meeste van genoten. Een doelpunt maken, met 700 man die staan te juichen, dat is de ultieme kick. Als Gastelaar zijnde geeft me dat kippenvel!”
Klik hier voor het laatste artikel van SC Gastel.