Nederland blijft thuis. De straten zijn leeg. De cafés gesloten. Sportpark Akkermolen verlaten. Terwijl in de ziekenhuizen een strijd op leven of dood wordt gestreden, gaat een delegatie Moerse Boys-leden de strijd aan tegen de verveling. De digitale pen als wapen. Iedere woensdagavond, zaterdagochtend en zondagochtend verschijnt onder de noemer De Lentestop een column/verhaal/artikel op de website. Leesvoer voor u. Vandaag deel 8: De groenbruine klinkerzee.
Het is wellicht na mijn ouderlijk huis de plek waar ik het meest van mijn leven heb doorgebracht. Met het aantal uur kan je een kalenderjaar vullen. En in die voorbijgaande kalenderjaren leer je het kennen al is het je ouderlijk huis. En juist daarom valt de quarantaine zo zwaar voor velen van ons. Het gemis van een plek waar je van kindsbeen af kind aan huis was doet mij al 5 jaar voelen. Na mijn trek naar boven de Moerdijk mijmer ik weg bij gedachten aan dit alles. Gevoelens die ik nu eindelijk kan delen met iedereen voor wie het nu ook een onbereikbaar gebied is. Laten we beginnen met het begin.
Deel 1: De groenbruine klinkerzee
De sportparkdorpel wordt geflankeerd door twee archetypische werken. Groot en klein. Benoemd en onbemind. Het lijkt wel of het ding door de schaduwval van de Akkermolen nooit de zon heeft gezien om te groeien in het collectief gedachtegoed van de Moer. En toch is dit oranje ding het meest onderscheidende bouwwerk wat er op heel het sportpark te vinden is. Zeg zelf, kleedkamers, kantine, dugouts, tribunes alles is qua vorm inwisselbaar met andere verenigingen. Zelfs een molen is niet uniek, maar dat ding wel. Voor de molen, de tribune, de kantine, een reclamebord, zelfs een willekeurige bosschage langs het B-veld wordt artistieker gevonden als achtergrond of rekwisiet voor de jaarlijkse teamfoto. Ofschoon het overhellende ding sinds 1993 iedere bezoeker begroet, nog nooit heb ik ook maar één lid kunnen betrappen op één woord over het glazen ding. Nooit.
Het ding staat aan het begin van de plek waar jullie/wij het vaakst zijn geweest om snel naar hetgeen te gaan waarvoor we gekomen zijn. Ook dit is een kenmerk van ieder parkeerterrein, het nodigt niet uit om langer dan de minimaal benodigde tijd te verblijven.
Gelukkig zijn er drie uitgangen van het door ondefinieerbare hoge struiken omzoomde terrein. De al eerder beschreven af/oploop richting het ding. Vervolgens de plotse opening in de struikwand. Stel je wordt gedropt op de parkeerplaats en je moet een voorvluchtig boef vangen, dan kan het niet anders dan dat ie via deze opening rechts het hoekje is om gegaan. En dan heb je nog de ingang naar het DJA-terrein. Het oplopen van dit gangpad om een over gejaagde bal op te speuren, voelde voor mij aan als een bezoek aan het damestoilet. Omdat het naast het herentoilet is weet je waar het is, maar je weet ook dat je hier niet hoort te zijn.
Ondanks dit unheimische gevoel was de parkeerplaats rechts naast deze ingang mijn favoriete plekje. Mogelijk het dichtste plekje bij de onopvallende toegangspoort zodat je de minste stappen hoefde te maken richting kantine of kleedkamer. Omdat we gewoontedieren zijn, en mogelijk iedereen dus zijn eigen favoriete plekje heeft, was ie ook niet vaak bezet. Waardoor het plekje alleen maar steeg in mijn favoriteitsindex. Hoe pijnlijk was het dan ook, dat ie op regenachtige dagen, soms wel eens bezet was. Niet op je favoriete plekje, langer zoeken naar een andere plaats, en langer door de regen lopen. Die auto, op mijn plek. Die kon niet van iemand van de Moer zijn.
Het gevoel dat mijn plekje een ander had, duurt zo lang als dat je verblijft op het groenbruine klinkerzee. Niet lang dus. Snel door naar de kantine…
Klik hier voor meer informatie over Moerse Boys.
Klik hier voor een ander artikel.