Jack van Hulten is ruim twintig jaar actief geweest in het betaald voetbal, als scheidsrechter. Zo heeft hij ook internationale wedstrijden mogen fluiten in de Champions League en Europa League.
Het begin
Het scheidsrechters vak kwam op zijn pad, omdat hij te laat was met een overschrijving naar een andere club. “De KNVB was daar toen nog heel streng in, nu iets minder. Ik melde mij toen alsnog aan als lid van Seolto, waar ik een jaar meetrainde met de selectie om mijn conditie op peil te houden. In de kantine van Seolto hing een poster, met een oproep om scheidsrechter te worden, wat Van Hulten interessant leek. “Ik trok een zwarte blouse aan die van mijn moeder was, ik had nog een zwart broekje van mijn tijd dat ik bij NAC voetbalde en een paar zwarte kousen gekocht. Ik dacht ik ga eens kijken of ik het leiden van voetbalwedstrijden leuk vind.” Plezier is volgens van Hulten de basis van prestatie, dat geldt voor alles. Vanaf zijn vijfentwintigste stopte hij met voetballen en focuste hij zich op het fluiten, vijf jaar later zat hij in het betaald voetbal, waar hij in 1992 zijn eerste opwachting maken om een wedstrijd te fluiten.
Wedstrijden
Volgens Jack zijn de leukste wedstrijden, wanneer iedereen elkaar respecteert. “Ik vond het altijd fijn, als ik teams floot die wilden winnen, maar wel op basis van wederzijds respect! Beide teams moeten daarom ook weten wat ze als scheidsrechter aan je hebben. En natuurlijk was het veel leuker, wanneer ik na een wedstrijd tweeëntwintig handen kreeg, ook als ze tijdens de wedstrijd boos op me waren geweest. Dat er wederzijds respect is, dat maakt het wel heel mooi.”
Als scheidsrechter maak je hier en daar het een en ander mee. Zo heeft Jack een keer een duel definitief moeten staken. Het ging om het duel ADO Den Haag tegen FC Groningen in 2007, wat al een onrustige wedstrijd was. “Mijn tweede-assistent, Berry Simons werd in de tweede helft belaagd door een zwaar stuk vuurwerk. Het was scheelde een paar meter tot mijn assistent zijn benen, waardoor ik de wedstrijd staakte. Mensen probeerde me alsnog te overtuigen dat de situatie veilig was, waaronder de toenmalig burgemeester van Den Haag. Die vond dat ik dat niet kon maken. “Ik zei: hier heeft u mijn fluit, dan maakt u de wedstrijd af. Ik ga het veld niet meer op.” De wedstrijd werd later uitgespeeld in het stadion van FC Emmen, ditmaal zonder publiek.
VAR referee
Over de VAR is de voormalig scheidsrechter zeer te spreken. “Ik was een scheidsrechter die altijd wilde dat het recht zegevierde. Mijn credo tijdens de wedstrijden was dan ook altijd: het kan zijn dat een van ons iets mist, maar het kan niet zo zijn dat alle vier de scheidsrechters het missen. Als een van ons dan wat zag, moest je dit via de headset communiceren.” Jack moest dit met zijn assistenten in een split-second beslissen, vandaar dat hij er ook een voorstander van is. “Ik ben blij dat het recht uiteindelijk zegeviert, alleen ik ben wel soms enigszins verbaasd, omdat het zo lang duurt. Op dit punt is zeker nog veel winst te behalen. Ook de informatie naar de mensen in het stadion is nu gelukkig verbeterd, zo zijn er schermen waar het op te lezen is.”
De professionaliteit bij Jack was overal terug te vinden. Zo had de Brabander op een carnavalszondag de klassieker voor zijn rekening. “Dat was voor mij grote hilariteit, want iedereen stond zaterdag met een biertje in zijn of haar hand, behalve ik. Ik stond daar met een glas water en iedereen keek me aan of ik ziek was. Thuis ging ik nog voetbal kijken en ik ging op tijd naar bed, om op de wedstrijddag topfit aan de aftrap te staan. De spelers mogen naar mijn idee verwachten dat ze met een topfitte scheidsrechter te maken hebben voor hun duel, die er alles aan heeft gedaan om het maximale eruit te halen. De dag voordat hij een wedstrijd moest fluiten pakte hij structureel zijn tas al in. Dit om niks te kunnen vergeten, volgens Jack hoort ook dit bij professioneel gedrag. “Mijn vrouw wist ook dat ze niks tegen mij moest zeggen, wanneer ik mijn tas aan het inpakken was, dit om niks te vergeten.”
Om nóóit te vergeten
De wedstrijd die Jack nooit zal vergeten is de Europese wedstrijd Chelsea tegen Viking FK. “Chelsea speelde in eigen huis 2-1. Waardoor de return en hele open wedstrijd was. Het was een echte wedstrijd. Viking FK won de return toen in eigenhuis met 4-2, waardoor het toen grote Chelsea verslagen en uitgeschakeld werd in de UEFA cup. Die wedstrijd is mij altijd bij gebleven. Volop strijd en aanvallend voetbal van zowel de bezoekers als het thuisteam en geen enkele rode of gele kaart. Deze wedstrijd staat daarom ook als nummer één in mijn geheugen geprent.”
Björn Kuipers is iemand waar Jack lovend over is en hij kan hem zich nog goed herinneren. “Tijdens de bekerfinale tussen Roda JC en Feyenoord in 2008, was de Björn nog vierde official bij mij. Wij zagen meteen dat hij een talent was. Hij wilde graag het hoogste niveau halen. Ik vertelde hem dat hij dat kon, wanneer hij gewoon Björn Kuipers zou blijven, keihard werken en beide benen op de grond. Blijkbaar heeft hij mijn advies goed opgevolgd, want hij is nu een van de beste scheidsrechters ter wereld die wij in Nederland tot nu toe hebben gehad. En zijn opvolger staat al klaar: Danny Makkelie heeft naar mijn mening ook de kwaliteiten om te groeien naar een absolute internationale toparbiter.
Afscheid
In 2012, nam Jack het besluit om na ruim zevenhonderd duels te stoppen als scheidsrechter. “Zo heb ik door de jaren heen, toch wel een bekend gezicht in het betaalde voetbal gekregen.” “Het heeft mij uiteindelijk een mooie carrière opgeleverd, waar ik veel mooie en belangrijke mensen heb mogen ontmoeten en ik heb ook prachtige stadions mogen bezoeken. In het laatste seizoen heeft Jack naar eigen zeggen een mooi afscheid gehad. “Ik heb dat seizoen veel leuke wedstrijden mogen leiden en het belangrijkste voor mij is dat ik via de voordeur afscheid heb kunnen en mogen nemen, dat kan helaas niet iedereen zeggen.” Het afscheidsduel van Jack was het duel tussen NAC en RKC. Dit was een bijzonder duel voor van Hulten. “Ik woon in de regio van Breda, dus dat was wel leuk dat ik de laatste wedstrijd in Breda heb mogen fluiten, waar mijn zoon met zijn voetbalteam bij mocht zijn. Het team van Seolto werd dat seizoen getraind en begeleid door mij en mijn echtgenote Jolanda. Onze zoon Dylan speelde ook in het team en het gehele team mocht in Seolto tenue samen met mijn vrouw na afloop het veld op om mij een bos bloemen te overhandigen.
Dat vond ik heel leuk, fantastisch georganiseerd door Seolto en NAC Breda. Bij mijn laatste bijeenkomst in Zeist, werden mij een mooie dvd, een aantal bossen bloemen en leuke presentjes overhandigd. “Zo wordt er op een respectvolle manier afscheid genomen en krijg je een stukje waardering terug. Als je uiteindelijk daar mag komen waar ik ben geweest en uiteindelijk twintig jaar aan de top kan blijven. De top halen is moeilijk en een hele prestatie, maar daar zo lang blijven dat is nog veel lastiger!