Zijn ploeg bij elkaar houden, een soort vaderfiguur en maatschappelijk werker. Als je het zo hoort, is het zijn van trainer bij PCP een zware taak. Maar voor Richard Hoogkamer is het juist het mooiste wat er is, ook na drie lastige seizoenen. “Het is misschien anders dan ik gewend ben, maar ik houd wel van een beetje moeilijke jongens.”
Januari 2020, halverwege het seizoen, nam de 49-jarige Hoogkamer het stokje over. En tot op de dag van vandaag, heeft de oud-techniektrainer van NAC daar allesbehalve spijt van. “Tuurlijk is het wennen, zeker als je ambitie hebt of een aantal jaar in het profvoetbal hebt gelopen, maar hier kan alles. Het is zo’n gezellige club.” Toch is het bij de vierdeklasser, waar hij in het verleden ook actief was als speler, net een beetje anders werken. “Soms moet je er genoegen mee nemen dat er minder man zijn op de training. Je bent meer dan trainer alleen, dat is wel even een omschakeling.”
Familie
Want ook maatschappelijk moet Hoogkamer zo nu en dan het nodige oplossen, toch ziet hij PCP groeien. “We hebben nu al 500 leden en er is echt een plan, dat maakt het een leuk clubje.” Inmiddels is de oefenmeester gestopt als jeugdtrainer bij WDS’19 en de ‘academy’ waar hij toentertijd was ingestapt. “Dat was in combinatie met mijn eigen bedrijf niet meer te doen.” Zijn huidige club is dat duidelijk wel. “Als je niet van PCP bent, sta je af en toe echt te kijken. Wat gebeurt hier? Ik ben gewoon één van de familie.” En ondanks dat Hoogkamer zijn mooiste jaren als voetballer bij Baronie beleefde, voelt dit toch als zijn thuis. “De slag mensen. Doodnormale gasten, buitenlandse jongens, daar ben ik zelf ook mee opgegroeid. Ik ben ook van de straat. Ze zijn recht door zee, daar houd ik van.” Een voordeel, ook als trainer zijnde. “Eigenlijk weet ik alles van die jongens, dus ze kunnen mij niet voor de gek houden. Ze weten dat ze eerlijk moeten zijn.” En zoals gezegd, is dat meer dan een positiespelletje spelen. “Je bent een soort vaderfiguur. Ik kan zelf nog aardig meevoetballen, daar dwing je ook respect mee af.” Hoogkamer ziet dat PCP wat betreft jeugd, senioren, vrijwilligers en de aanleg van een nieuw kunstgrasveld in de lift zit. Op het veld mogen de prestaties nog wel wat beter, vindt hij. “De start was niet goed, mede door blessures en jongens die zijn gestopt. Toen heb ik er een paar jongens bij geregeld, nu zitten we in een flow en gaan we voor promotie.”
Mensenmens
Om dat voor elkaar te krijgen, moeten er nog een paar plaatsen worden gewonnen. “De eerste vier moet gewoon kunnen. We staan nu met 25 man op het veld, dat ziet er positief uit.” Anders kan Hoogkamer terugvallen op het tweede elftal, daar weet de oud-zaalvoetballer wel raad mee. “Ik ben absoluut geen theorie-trainer, veel meer een mensenmens.” En dat is nodig, want aan verliezen heeft hij ook na al die jaren nog steeds een ongelooflijke hekel. “Dan ben ik heel de zondag chagrijnig. Dat fanatisme is denk ik ook wel mijn sterke punt.” Of hij volgend seizoen ook weer in Breda voor de groep staat weet Hoogkamer nog niet, sowieso vindt de trainer dat lastig te voorspelen. “Zeg nooit nooit, maar sowieso wil ik niet meer bij een andere zondagclub werken, enkel bij PCP.” En hoewel de club volgens hem nog altijd een beetje wordt gezien als ‘het zwarte schaap’. “Dat beeld klopt niet.” Denkt hij dat promotie naar de derde klasse zomaar eens voor een boost kan zorgen. “Voorlopig zijn de faciliteiten daar nog niet goed genoeg voor, maar misschien dat de gemeente dan ook een beetje meer zou willen helpen.” En dat niet alleen. “Als we promoveren, heb ik beloofd dat ik doorga als trainer.” Tot slot moet Hoogkamer nog één ding van het hart. “Deze club is echt gebouwd op vrijwilligers die PCP in hun hart hebben, daar ben ik trots op!”
Klik hier voor het meest recente artikel van PCP Breda.