Al meer dan zeventien jaar vormt Jeanne Deijkers een zeer belangrijke schakel binnen zaterdagclub DHV. Ze is drie dagen in de week gastvrouw in de gemoedelijke kantine, verkoopt lootjes als het eerste thuis speelt en zet zich in als schoonmaakster. ‘Ik geniet enorm van de gemoedelijke sfeer.’
Wie de sfeervolle kantine van DHV op een willekeurige voetbalzaterdag binnenstapt, kan niet om Jeanne Deijkers heen. Vanaf achter de bar, al jarenlang haar vaste plek, heet de sympathieke dame namelijk iedere bezoeker van harte welkom op sportpark D’n Hoekschop. Met haar grote, vriendelijke ogen en gezellige glimlach creëert ze op deze middagen wekelijks een leuke sfeer in het gemoedelijke clubgebouw, dat ze zelf beschouwt als haar tweede huis. “Want ik loop hier al meer dan zeventien jaar rond en bovendien ligt het complex slechts op een steenworp afstand van mijn woning”, legt Deijkers uit.
Op deze zonnige zaterdag draagt Deijkers een fraai rood jasje, geheel in stijl van de rood-witte clubkleuren van DHV. “Dat is geen toeval hoor”, legt ze uit. “Ik heb altijd wel ‘iets’ van rood in mijn kleding als ik op zaterdag hier ben. Met die kledingkeuze laat ik zien dat ik de club steun en daarnaast wil ik er stijlvol bijlopen als gastvrouw van de vereniging.” Die rol vervult Deijkers met verve. “Op dinsdag- en donderdagavonden ben ik vaak van 18.00 tot 23.00 uur op de club en op zaterdag van 08.00 tot 21.00 uur. En op zondag kom ik dan soms ook hierheen om rotzooi op te ruimen”, voegt ze hieraan toe terwijl ze de ene na de andere kop koffie met een glimlach op de bar zet voor haar gasten. “Iedereen kent me en ik ken iedereen hier: dat maakt DHV zo’n hechte club. Ik heb een goede band met zowel jeugdspelers, ouders als voetballers van de seniorenelftallen, al moet ik soms streng zijn voor die laatste groep. Soms moet ik ze de kantine echt uitschoppen, anders blijven ze hier maar doorfeesten”, lacht ze.
Deijkers kwam bij de club terecht toen haar dochter ging voetballen bij DHV. Het meisjesteam waarin ze speelde is al een behoorlijke poos uit elkaar gevallen, maar Deijkers koestert warme herinneringen aan die periode. “Ik heb totaal geen verstand van voetbal, maar ik was coach en we werden wel tweemaal kampioen”, glundert ze. “Ik was wel fanatiek en schreeuwde de hele tijd: ‘Lopen meiden, lopen!’. Die aanpak werkte blijkbaar”, grinnikt de clubvrouw. Vanaf haar plekje achter de bar heeft Deijkers een fraai overzicht over de twee velden van DHV, maar de gastvrouw bekommert zich niet te veel om het voetbal. “Tijdens wedstrijden van het eerste verkoop ik lootjes en af en toe kijk ik op het scorebord. Maar ik vind het vooral belangrijk dat iedereen het naar zijn of haar zin heeft op de club en niets te kort komt”, laat ze weten.
Dat laatste lijkt wel goed te zitten, zo blijkt deze middag. Iedereen loopt weg met de gastvrouw van DHV, die op veel respect kan rekenen van de clubleden en met iedereen gezellig een praatje maakt. “Jeanne is de duizendpoot van DHV”, zo omschrijft clubman Wim Berg de rol van Deijkers. “Ze doet ontzettend veel hier en is echt het cement van de vereniging.”