“Breng je ‘m terug?” vraagt Martinus Oorbeek aan een jeugdspelertje als die aan de wedstrijdsecretaris om een bal vraagt om mee te spelen. “Bij grote verenigingen vragen ze om de spelerspas”, zegt Oorbeek als hij het ventje, die al huppelend door de kantine beweegt, nakijkt. “Daar kennen ze hun jeugdspelers niet meer. Daar hebben we bij Vierpolders geen last van.”
Met negen teams is Vierpolders een overzichtelijke club. Martinus Oorbeek, 71 jaar, streek er min of meer toevallig neer ruim twee seizoenen geleden. Of toevallig… de inwoner van Stellendam reageerde bewust op een oproep op de website van de club naar een nieuwe wedstrijdsecretaris. “Ik heb gewoon een mailtje gestuurd. Een paar dagen later zat ik hier aan tafel. En na het tweede gesprek was het voor elkaar.”
Oorbeek was jarenlang actief voor VV Stellendam. Een kleine 44 jaar zette hij zich belangeloos in voor de club uit zijn woonplaats. Hij was trainer, leider, maar bovenal de man die alle wedstrijdzaken regelde. Bijna veertig jaar was hij in functie als wedstrijdsecretaris. “Mijn vrouw en ik hebben jarenlang ook de kantine beheerd. We waren meer op de voetbalclub dan thuis.”
De club veranderde, de ideeën ook. Het zorgde voor een breuk tussen Stellendam en Oorbeek, die niet wil uitweiden over de precieze reden. “Als je het niet eens bent met de gang van zaken moet je stoppen”, zegt hij nuchter. De impact ervan had Oorbeek echter onderschat. Zeker na zijn pensioen – hij werkte jarenlang als operator bij rubberfabriek Helvoet (‘vroeger was je gewoon kneder’) – miste hij iets om in handen te hebben. “Mijn vrouw zag dat ook, zij gaf mij het duwtje om actief op zoek te gaan naar een club. Vrijwilligersfuncties genoeg.”
De Jonge Spartaan en DVV’09 flirtten openlijk met hem, maar het voelde niet goed voor Oorbeek. Hij bleef op zoek, totdat zijn oog viel op de vacature bij Vierpolders. “Natuurlijk kende ik de club, maar ook niet heel goed. Die kleinschaligheid heeft me altijd aangesproken. Dat is de charme. Hier geldt nog meer dan bij een grote club dat we het met elkaar moeten doen. Iedereen kent elkaar bij naam. Dat heeft bij mij even gekost in het begin, maar iedere speler, jong en oud, ken ik ook persoonlijk.”
Voor hem is het vrijwilligerswerk een uitje. Drie keer per week rijdt hij vanuit Stellendam naar Vierpolders. “Doordeweeks ben ik er altijd op dinsdag en donderdag en zaterdag ben ik er als één van de eersten. ’s Avonds meld ik me dan weer in Stellendam.”
Het werk van wedstrijdsecretaris is in de loop der jaren niet veranderd, wel de wijze waarop dat werk gedaan wordt. “Vroeger ging alles met de post. Op zaterdagavond moesten alle wedstrijdformulieren verstuurd worden. Het kostte bergen postzegels.” Hij was ook sceptisch toen de KNVB besloot ‘digitaal’ te gaan. “Ik ben me toch maar gaan verdiepen in de computer. Die app is wel heel makkelijk en handig. Nadeel is dat je nauwelijks meer contact met andere wedstrijdsecretarissen hebt. Alles gaat via de app of mail tegenwoordig.”
Meer informatie over VV Vierpolders? Klik hier.
Klik hier voor de hele krant van Voorne-Putten.
