Peter de Vries (62) is alweer vier jaar teammanager van Heerjansdam 1. Hij maakt zichzelf graag ondergeschikt aan het resultaat en de sfeer. Want zo is het toch wel, vertelt De Vries, die onmiddellijk aangeeft niet uit te zijn op roem of status. “Als teammanager knap je vooral klusjes op”, weet de man die nog niet zo heel lang geleden ook wel ‘elftalleider’ werd genoemd. “Kleding verzorgen, praktische probleempjes oplossen. Je staat niet in de schijnwerpers als je mijn functie bekleedt.”
Dat laatste is geen bittere noodzaak voor De Vries, die op de kop af 26 jaar lid is van het ooit zo beroemde Heerjansdam. Hij is nog van het altruïstische soort dat intens kan genieten wanneer het reilen en zeilen van het eerste team voorspoedig geschiedt. Sfeer en resultaten zijn nu eenmaal slechts haalbaar wanneer de randvoorwaarden in orde zijn, weet De Vries. Hij zegt: “Zonder dat mensen het vaak uitspreken, proef ik de waardering van de spelers.”
Voetballers zijn ijdeltuitjes die zich graag laten verwennen. Ze voelen zich behaaglijk wanneer hun tenuetje op zaterdag keurig klaar hangt, aan de haakjes in het kleedlokaal. De Vries op zijn beurt grijpt zijn organisatietalent aan om alles goed te regelen. “Dat vinden die jongens prettig”, zo gaat hij dieper op de materie in. “Ze willen weinig aan hun hoofd hebben en moeten worden gefaciliteerd in hun presteren, zonder dat het overdreven wordt. Ik vind het erg leuk om ervoor te zorgen dat alles op rolletjes loopt. In de wandelgangen hoor ik van mensen dat mijn werk op prijs wordt gesteld.”
De Vries meerde bij Heerjansdam aan toen zijn inmiddels 32-jarige dochter lid werd van de vereniging. Zelf schopte hij het als amateur tot één officiële wedstrijd in Xerxes 1, waarna een lelijke kruisbandblessure alle aspiraties op een glanzende voetballoopbaan aan gruzelementen werkte. “Maar ik wilde wel graag bij het voetbal betrokken blijven”, aldus de Vries. “Ik had het ook heel leuk gevonden als mijn zoon een goede voetballer was geworden. Helaas is hij op zestienjarige leeftijd in een rolstoel beland, toen er een hersentumor bij hem werd geconstateerd. Dat zijn dan van die dingen die je moeilijk een plaats kunt geven.”
De Vries zwijgt een aantal seconden wanneer zijn zoon ter sprake is gekomen. Dan pakt hij de draad op en schakelt over naar de trainerspositie van Heerjansdam 1. Hij heeft geen enkele behoefte om zich met de opstelling van het eerste elftal te bemoeien, beweert hij stellig. Die klus is voor coach Patrick Kok, die dat doorgaans vakbekwaam doet.
De trainersfunctie en leidersfunctie moeten vooral gescheiden blijven, besluit De Vries. Vandaar dat hij zich ook niet bemoeit met wissels, teleurgestelde reservespelers en andersoortig leed dat zich op het veld zelf afspeelt. “Laat mij maar lekker de tenues klaarhangen en probleempjes oplossen”, besluit De Vries opvallend monter. “Iedereen heeft zijn taak en daar is helemaal niets mis mee. De trainer bepaalt – en zo hoort het. Ik zit ook niet bij het wekelijkse technisch overleg.”