Als trainer van de JO12-2 bij Groen Wit, probeert Olav van der Wulp vol passie en enthousiasme over te brengen wat hij zelf als voetballer ooit allemaal heeft geleerd. En voorlopig, lukt dat best aardig, vertelt hij. “Plezier is het allerbelangrijkste, zodat ze met een grote glimlach rondlopen.”
Een doelstelling, waar hij zo’n vijf seizoenen geleden mee begon. Destijds als trainer van de JO8. “Dat is een beetje de trend bij Groen Wit. We staan te springen om vrijwilligers, dus als je kind gaat voetballen, doen ze al snel een beroep op ouders.” Heel erg, vond de 50-jarige Van der Wulp dat overigens niet. “Samen met Jerry Oors, doe ik dat nu al drie jaar. Ik heb zelf jaren gevoetbald, dan is dit ontzettend leuk om te doen!” Begonnen bij de jongste jeugd en inmiddels aanbeland bij de JO12-2. De teamsamenstelling, behoeft de nodige uitleg. “De club heeft besloten om vanaf de JO10 te beginnen met selecteren, waardoor je een soort nieuwe mix krijgt.”
In de klas
Een mix, die Van der Wulp stiekem al behoorlijk goed kent. “Ongeveer de helft van de jongens, heb ik al eerder in het team gehad.” En daarnaast. “Kennen ze elkaar ook allemaal al wel. Veel zitten bij elkaar op school of in de klas.” Waaronder dus ook zijn eigen zoontje. Hoe dat gaat? “Voorlopig prima! Je moet er altijd voor waken dat het niet ‘het zoontje van’ wordt, maar eigenlijk ben je altijd strenger voor je eigen kind.” Soms ook thuis, lacht Van der Wulp. “Mijn andere zoontje voetbalt in de JO10-2, dus het gaat bij ons heel veel over voetbal.”
Want ook de inwoner van Breda zelf, weet van kinds af aan niet beter. “Ik heb vanaf mijn zevende, altijd in de jeugd bij Advendo gevoetbald. En op mijn zeventiende, maakte ik daar mijn debuut in het eerste.” Alvorens hij vanwege zijn studie, na een seizoen of vijf besloot te stoppen. Al duurde dat maar even. Een jaar of drie. “Studiegenoten van mij kwamen uit Ulvenhout, die vroegen of ik het leuk zou vinden om bij UVV’40 te komen voetballen. Dat heb ik toen gedaan, tot mijn 36ste.” Veelal als rechtsbuiten, later als middenvelder. “Ik was klein, maar snel. Een bal over de verdediging heen, was vaak een prooi voor mij.” Dankzij zijn kinderen, kwam hij een aantal seizoenen geleden bij Groen Wit terecht. “We wonen in de wijk Westerpark en ik hoorde goede verhalen over de club.”
Niveauverschillen
Verhalen, die bleken te kloppen. Van der Wulp is dan ook helemaal op zijn plek bij de vereniging uit Breda. “Voetbal is gewoon mijn spelletje. Ik kijk het graag en daarnaast ben ik al sinds mijn jeugd supporter en seizoenkaarthouder van NAC.” Enthousiasme, dat hij als jeugdtrainer goed kan gebruiken. “Het is leuk om dingen over te brengen, die je zelf als voetballer hebt geleerd.” En dat doet Van der Wulp, dan ook vol fanatisme. “We zijn vooral bezig met het samenspel en overzicht houden. Medespelers blijven zien en niet met je hoofd naar beneden lopen.” Onder meer door af te werken, partijtjes te spelen én penalty’s te oefenen. “Maar ook tactisch, probeer ik ze alvast wat te leren. Met name bepaalde slimmigheidjes.”
Toch is in alles, één ding het allerbelangrijkste: “Dat ze plezier hebben en met een grote ‘smile’ rondlopen.” Precies zoals Van der Wulp dat zelf ook twee avonden in de week en op zaterdag doet. “Ik heb verder geen ambities als trainer, maar dit vind ik gewoon heel leuk om te doen.” Helemaal nu de club sinds vorig seizoen een jeugdbeleidsplan heeft geïntroduceerd. “Dat geeft toch handvaten én structuur. En het kweekt begrip.” Onder meer voor de teamindelingen. “Die leveren altijd discussies op, dat is bij iedere club het geval.”
Toch is Van der Wulp blij met de ingeslagen weg, vertelt hij. “Binnen de teams, had je regelmatig te maken met niveauverschillen. Daardoor werd het plezier bij de jongens soms minder. Door te gaan selecteren vanaf de JO10, krijg je meer gelijkwaardigheid tussen spelers. Daarom vind ik het een goede keuze.” Voorlopig, ziet de voetballiefhebber dan ook geen reden om wat anders te gaan doen. “Tenzij mijn zoontje het niet meer wil natuurlijk!”