De familie De Jong in Dongen zit diepgeworteld in de vijfdeklasser DVVC. Beide ouders doen in hun vrije tijd veel dingen voor de club en daarnaast spelen de kinderen Roos (bij de vrouwen), Guus en Bas in het eerste elftal. Alledrie vertelden zij over hun band met DVVC en wie nou eigenlijk de beste De Jong is.
Vader René en moeder Neletta zijn beiden actief bij DVVC. René speelde eerder bij de club uit Dongen en nam vervolgens een aantal vrijwilligerstaken op zich, Neletta is nog altijd actief in het bestuur. Logisch dus dat hun kinderen ook al op jonge leeftijd gingen voetballen bij DVVC.
Op zevenjarige leeftijd ging Roos op voetbal. Nadat haar zus en broers al eerder waren begonnen, kon ze weinig anders dan ook het groen-witte shirt aantrekken. Inmiddels zit zij in de vrouwen 1. “Iedereen hier was altijd aan het voetballen en zo ben ik er ook ingerold. Ik begon bij de jongens, maar zit nu in een meidenteam. Ik vind het gewoon heel leuk en gezellig altijd op de club.”
Roos voelt zich thuis bij DVVC in de vrouwen 1. Zelf geeft ze aan dat ze ongeveer al haar vriendschappen eruit heeft gehaald. “Als we in het veld staan willen we natuurlijk wel winnen, maar daarnaast is het heel gezellig. We doen veel dingen samen buiten het voetbal om en hebben ook weleens uitjes.”
Over haar eigen broers, die in het eerste van DVVC spelen, is Roos heel duidelijk. “Ze zijn best wel verschillend. Guus is aanvoerder en neemt het enorm serieus. Als ze tegen Olympia’60 spelen, wat de rivaal is, zal hij nooit een biertje drinken de avond ervoor. En mijn andere broer Bas vindt het gewoon heel leuk. Die wilt wel winnen, maar komt ook voor de gezelligheid. Dat botst trouwens totaal niet, al kan Guus wel heel fanatiek zijn”, vertelt ze lachend.
Guus, aanvoerder en een van de belangrijkere spelers van DVVC, zit net als de rest van de familie op zijn plek bij DVVC. Op 4-jarige leeftijd begon hij al met voetballen bij DVVC en heeft ook een aantal seizoenen bij VV Dongen gespeeld. Maar de aanvaller voelde zich uiteindelijk meer thuis bij DVVC. “Ik ben een creatieve speler denk ik, die op meerdere posities uit de voeten kan. Ik heb liever de bal in mijn voeten dan dat ik er achteraan moet rennen”, zo geeft hij zelf aan.
Over de uitspraken van zus Roos, die zei dat hij serieuzer was dan Bas, reageerde hij: “Is dat zo? Dat is dan denk ik omdat ik ook bij een andere club heb gespeeld”, zei hij lachend. “Ik heb er wel in de jeugd iets meer om gegeven, dus vandaar denk ik”, voegde hij daaraan toe.
Guus is dus een van de uithangborden van DVVC, vanwege het aanvoerderschap. Gezien de band van de familie met de club, vindt hij het alleen maar mooi dat hij de aanvoerder mag zijn. “Ik ben geen typische aanvoerder qua praten denk ik, maar meer qua houding. Ik vind het wel hartstikke leuk natuurlijk. Het is niet zo dat ik het echt een eer vind, maar het blijkt wel dat de trainer vertrouwen in mij heeft.”
Aangezien Bas een aantal jaren ouder is, betekent dat dat hij wel luistert naar zijn jongere broertje? “Jazeker hoor. Wij kunnen goed discussiëren met elkaar. Soms uit de emotie roep ik wel eens wat in het veld, maar thuis is het altijd meteen weer goed.” Op de vraag wie de betere is van de twee reageerde Guus vol zelfvertrouwen: “Ik zal altijd mijzelf zeggen!”
De oudste van de drie, Bas, is net zoals de rest van de familie onlosmakelijk verbonden met DVVC. “Het is gewoon mijn clubje, dus ik zal daar nooit meer weggaan”, aldus Bas. De rechtsback van het eerste erkent de woorden van zijn zus. “Guus kan inderdaad slechter tegen zijn verlies, dat hoort er ook denk ik bij aangezien hij de aanvoerder is. Hij is twee jaar jonger, maar ook ik zal wel moeten luisteren naar hem”, voegde hij daar lachend aan toe.
“Het is natuurlijk geweldig dat we samen in het eerste elftal spelen. We hebben vroeger samen in de tuin en op pleintjes gevoetbald. Om dan nu samen wedstrijden te spelen is echt heel leuk”, vervolgde Bas die enorm bescheiden inging op de uitspraken van zijn jongere broertje over wie de betere van de twee is.
“Helaas, ik moet daar eerlijk in zijn. Hij is wel beter dan ik en dat zal ook wel even blijven. Maar het belangrijkste is dat we samen in de basis zijn. Hij is een van de belangrijkere spelers in ons team. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik het meest bescheiden ben!”.
Klik op de link voor meer artikelen over DVVC
Klik op de link voor meer informatie over DVVC