Heel lang moest hij in de voetbaljaargang 2024-2025 noodgedwongen toekijken. Doelman Jan Arie Kouwenhoven, al jarenlang de trouwe sluitpost van EBOH, diende zich lang te verbijten en vierde in de slotfase alsnog zijn rentree tussen de palen. De ultieme poging om met de inzet van de routinier de degradatiedreiging af te wenden bleef echter vruchteloos.
DORDRECHT – Zijn ervaring werd grote delen van het seizoen 2024-2025 node gemist, al moet wel gezegd dat zijn vervanger – de nog piepjonge Julian van Duren – tijdens de absentie van Jan Arie Kouwenhoven prima keeperswerk bij EBOH afleverde.
Maar voor Kouwenhoven zelf was het flink door de zure appel heen bijten in een seizoen dat het de uiteindelijke Dordtse degradant bepaald niet meezat. Want inmiddels ruim een jaar geleden kreeg hij last van blessureleed. Dat was op 4 mei 2024, de dag dat EBOH met 2-3 won bij CVV Zwervers.
,,Na een botsing met spits en aanvoerder Noël Goossens liep ik op dat moment een kuitblessure op. Daardoor heb ik de laatste drie wedstrijden van vorig seizoen al moest missen. Vervolgens begon ik met frisse energie aan de voorbereiding op het inmiddels voorbije seizoen, maar begin augustus raakte ik in de eerste trainingsweek opnieuw geblesseerd. Een meniscusblessure, waardoor ik in totaal zeven maanden geen wedstrijd heb kunnen keepen’’, blikt Kouwenhoven terug op de periode van fysieke malheur.
Fysio
Een oefenwedstrijd tegen stadgenoot DFC markeerde het einde van die periode met blessureperikelen. Een duel waar de onwennigheid op voorhand vanaf straalde, want Kouwenhoven moest duidelijk weer even schakelen naar zijn rol als doelman. ,,Ik stond al in het doel voordat de toss van de wedstrijd was verricht’’, kan hij achteraf wel lachen om het ietwat kolderieke voorval van destijds. ,,Het was wel lekker om er met die wedstrijd weer in te komen, want ik heb niet zoveel te doen gehad.’’
Zijn terugkeer verliep volgens de weg van de geleidelijkheid. ,,Ik heb eerst enkele weken met de groep meegetraind. Na die eerste training had ik wel last van, want ik moest bij de fysio gekraakt worden. Het voelde allemaal nog wat stroef aan. Daar moest ik echt doorheen. Ook heb ik aanvankelijk mijn stijl wel aangepast, om weer vertrouwd te raken. In de opbouw deed ik bijvoorbeeld alles kort en daar hield en hou ik ook wel van, maar ik wist op dat moment al dat ik ook weer de lange bal zou moeten gebruiken als ik eenmaal op het veld stond. Ik ben blij dat mijn terugkeer alsnog heb kunnen maken omdat ik het team graag wilde helpen.’’
Realistisch
Tijdens zijn afwezigheid liet Kouwenhoven zijn gezicht tijdens de wedstrijddagen ook wel eens niet zien. ,,Ik heb enkele wedstrijden die we in Zeeland speelden overgeslagen. Daar was alle begrip voor binnen de vereniging en de selectie. De jongens gunden het me dat ik op zaterdag wat leuks ging doen met de kinderen op die momenten.’’
Maar de ervaren sluitpost vervulde in die periode ook een belangrijke rol: hij kroop in de huid van mentor van de nog piepjonge doelman Julian van Duren die hij met raad en daad bijstond. ,,Julian is ambitieus en leergierig, dus we hadden elke week wel even contact met elkaar en spraken met elkaar over het keepersvak. Ik heb geprobeerd zo’n jonge gozer te helpen door wat tips te geven en eigen ervaringen te delen, maar uiteindelijk moest hij het natuurlijk wel zelf doen. En dat was voor een jonge keeper niet makkelijk in een team dat vaak tegen klappen opliep.’’
De missie van EBOH om het hoofd alsnog boven water te houden mislukte in extremis. Kouwenhoven is daar realistisch in: ,,Ik heb in de voorbije periode geprobeerd om achterin voor een beetje rust en stabiliteit te zorgen, maar we konden natuurlijk geen wonderen verwachten. Het is natuurlijk niet alleen maar pech geweest, dat we in de eerste periode van het seizoen nauwelijks resultaten konden boeken. We hebben geprobeerd om ons er als team uit te knokken en dat is helaas net niet gelukt.’’
Klik op EBOH voor de laatste artikelen over de club.
Klik op EBOH voor meer informatie over de club.