“VV Bavel is een hele warme en gezellige club’’
Je bent geboren en woonachtig in het dorp Bavel en je wilt gaan voetballen. De keuze valt dan vanzelfsprekend om dat bij de lokale vereniging te gaan doen VV Bavel. “Ik ben als vijfjarige bij de club gaan voetballen en heb eigenlijk heel de jeugd doorlopen. Na de A-jeugd ging ik verder in de zogenaamde bierelftallen, zoals die er nu ook nog zijn. Bavel 4,5 en 6, ik heb ze bijna allemaal gehad.” De vijftiger vertelt in geuren en kleuren over het mooiste elftal uit zijn jeugd. “Dat was in de B-jeugd. Eric Joossen was leider en trainer. Het liefste wat hij gaf was een duurloop, allemaal van die coopertesten. Een techniektraining heeft hij nooit gegeven”, vertelt hij met een knipoog.
Het vak van scheidsrechter trok Dekkers meer aan dan verder gaan met voetballen. Ook heeft hij er inmiddels al bijna tien jaar opzitten als grensrechter bij het vlaggenschip van VV Bavel. “In 1992 ben ik begonnen en heb een aantal cursussen gevolgd. Daar lag op dat moment meer mijn passie. Je blijft zelf ook fit en ik vind het mooi om de spelregels na te leven.” Ook andere vrijwilligerstaken trokken hem toen aan. “Bestuurslid wedstrijdzaken senioren onder andere. Dat was echt een veelomvattende taak. Alle wedstrijdpapieren moesten toen nog met de post naar Zeist en Den Bosch. Alles gebeurde onder het bewind van voorzitter Frans Roelands. De club bestond toen uit zo’n 500 à 600 leden.”
Buiten de vrijwilligerstaken ontmoette Dekkers ook zijn toekomstige vrouw op het voetbalveld. “Naast dat ik die tijd wedstrijdsecretaris was, moest ik ook scheidsrechters aanstellen. Die waren er echter niet altijd, daarom floot ik toen ook soms zelf. Toevallig was dat vaak bij een dameselftal, waar Miranda in voetbalde. Zij stond mid-mid en ik was natuurlijk ook vaak op het middenveld te vinden. Ze vertelde me vaak dat ik in de weg stond. Toen ging dat balletje rollen. Daarna ben ik ook twee jaar leider van het tweede dameselftal, waarin Miranda speelde, geweest.”
Dekkers verhuisde naar Breda en Etten-Leur en kreeg twee kinderen, Glenn en Stuart. Omdat JEKA vlakbij ligt, gingen ze daar voetballen. “Dat was praktisch het meest voor de hand liggend. Ook hadden ze vanuit de basisschool veel vriendjes die daar gingen spelen.” Zijn oudste zoon, Glenn, heeft inmiddels de oversteek naar de dorpsclub gemaakt en voetbalt in de JO15-1. “Ze moeten zelf weten waar ze willen voetballen. Ze hebben het allebei naar hun zin, dat is het belangrijkste.”
Voor het manusje-van-alles tekent v.v. Bavel zich als een warme en gezellige club. “De club mag heel blij zijn met het aantal vrijwilligers dat ze momenteel heeft. We hebben er natuurlijk nooit genoeg, er zijn altijd dingen te doen. Bovendien denk ik dat het mooi is om alle vrijwilligers eens wat over de roemruchte geschiedenis van de club te vertellen. Daar mogen we toch erg trots op zijn. Vanuit de jongste jeugd komen er wel veel nieuwe mensen bij de club, die moet je zien te binden. Samen maken we de club sterk.”
Bron foto & tekst: VV Bavel.
Meer informatie over VV Bavel vindt u hier.
Of lees hier een ander artikel over VV Bavel.
